Από τον Σπύρο Τσιώτση
Ας ξεκινήσουμε θέτοντας το θέμα μας στις σωστές του βάσεις. Άλλο πράγμα το streetball, άλλο πράγμα το μπάσκετ. Το πρώτο παίζεται σε μια μόνο μπασκέτα σε ανοιχτό γήπεδο, και το δεύτερο σε οργανωμένη φάση και σε δυο μπασκέτες, συνήθως σε κλειστό. Επομένως όταν αξιολογείς ένα γήπεδο μπάσκετ, κρίνεις τις εγκαταστάσεις, παρκέ και τέτοια, όχι τα άτομα που θα παίξεις, καθώς αφού αντιπαρατίθενται οργανωμένα σύνολα, ένα μίνιμουμ ανταγωνισμού θα υπάρχει. Αντίθετα, όταν στην κουβέντα γίνεται λόγος για τα ανοιχτά γηπεδάκια που είναι καλύτερα να πας να παίξεις με, λίγο ασχολείσαι με την ποιότητα του δαπέδου. Αρκεί να μη γλιστρά πολύ και η μπασκέτα να μην έχει στραβό στεφάνι (πολύ). Όλα τα άλλα φτιάχνονται. Αυτό που έχει όμως σημασία είναι τα άτομα που μαζεύει εκεί. Δε θες να πας κάπου που μαζεύονται άσχετοι, ξυλοκόποι ή τοπικιστές που παίζουν μόνο τα φιλαράκια τους. Πραγματικά πολύ εκνευριστικό κάποιος να περιμένει μισή ώρα να παίξει να εμφανίζεται ένας γνωστός και τσακ να παίρνει τη θέση του. Οκ συμβαίνει και όλοι θέλουμε να παίξουμε με τους φίλους μας αλλά σε ορισμένα γήπεδα παραγίνεται το κακό.
Στο κέντρο της Αθήνας, τα δυο κορυφαία μέρη πλέον να παίξει κανείς μπάσκετ είναι η Tσόχα και η ΓΑΔΑ (όχι μέσα). Τα δυο γηπεδάκια που βρίσκονται κοντά στο γήπεδο ποδοσφαίρου του ΠΑΟ, στη λεωφόρο. Μπορεί να μην είναι και σε τοπ κατάσταση (ειδικά κάποια γηπεδάκια στην τσόχα) αλλά είναι σε αρκετά καλή κατάσταση και μαζεύουν άτομα που ξέρουν και μπασκετάκι και θέλουν να το χαρούν το παιχνιδάκι. Από πιτσιρικάδες που πηγαίνουν σε ομάδες μέχρι παλαίμαχους που ακόμα το κατέχουν, από όλα έχει το μενού. Επίσης έχει και φώτα για να παίζεις και αφού σκοτεινιάσει, ειδικά το χειμώνα που νυχτώνει γρήγορα. Μπόνους, ότι είναι κοντά σε μετρό και έτσι είναι εύκολα προσβάσιμα. Ειδικά τα γήπεδα που είναι κοντά στη ΓΑΔΑ αν βγεις από τη δεξιά μεριά του σταθμού των Αμπελοκήπων, πέφτεις πάνω στο γήπεδο με το που βγεις.
Ωραία σχετικά γήπεδα έχει και στο Ρουφ αν και είναι λίγο πιο μακριά από μετρό (5-10 λεπτά με τα πόδια) και δεν ξέρω μετά από κάποιες διαμορφώσεις που έκαναν στο χώρο σε τι κατάσταση θα είναι. Λογικά θα είναι σε καλύτερη κατάσταση αφού έγιναν έργα ανάπλασης αθλητικού χαρακτήρα. Επειδή είναι πιο αποκεντρωμένο κάπως, δεν μαζεύει πάντα τόσους πολλούς δύσκολους αντιπάλους. Αν έχετε καιρό να παίξετε και θέλετε να το πάτε με το μαλακό μάλλον εδώ είναι για σας.
Το κορυφαίο ανοιχτό γήπεδο όλων χωρίς αμφιβολία μέχρι το 2004 ήταν ο Φωκιανός, απέναντι από το Καλλιμάρμαρο. Το γεγονός ότι ήταν γήπεδο βιτρίνα που το έβλεπες από το δρόμο (με 3 ανοιχτά γηπεδάκια) συντελούσε στο να μαζεύει ΤΟΝ κόσμο. Και τι κόσμο έτσι; Παιχταράδες ακόμα και από καλές ομάδες, πρώην επαγγελματίες, πορωμένους streetballers. Πολύς κόσμος, υψηλό επίπεδο, πολλές μπασκέτες. Πολλές φορές περίμενες για να παίξεις. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλα γήπεδα αν ήσουν άγνωστος αλλά καλός παίχτης, δεν υπήρχε επιθετικότητα εναντίον σου. Ίσα-ίσα σε επαινούσαν και σου έλεγαν να ξανάρθεις. Μετά τους Ολυμπιακούς, το γήπεδο καταστράφηκε σιγά-σιγά. Πριν λίγα χρόνια το χώρο ανέλαβε ιδιώτης. Έκοψε το ένα γήπεδο για να βάλει 5X5 και άλλαξε τη διάταξη των γηπέδων. Έβαλε πολλά παιχνίδια για τα πιτσιρίκια, τα οποία περνάνε μέσα από τα γήπεδα (την ώρα που παίζουν μαντράχαλοι που μπορεί να ζυγίζουν και 100 κιλά) τρέχοντας ανέμελα, αλλά διατρέχοντας μεγάλο κίνδυνο σοβαρού τραυματισμού. Από την άλλη πλευρά, έφτιαξε τα γήπεδα, τοποθέτησε φώτα και έτσι πολλοί από την παλιά φρουρά που είχαν σκορπίσει, ξαναμαζεύτηκαν και το γήπεδο ζωντάνεψε κάπως. Ωστόσο ο παλιός, καλός Φωκιανός, το Εθνικό Γυμναστήριο όπως λεγόταν κάποτε, δεν υπάρχει πια. Τη θέση του έχει πάρει ένα τρέντυ αθλητικό πάρκο ψυχαγωγίας, όπου πολλοί γονείς φέρνουν τα παιδιά τους να παίξουν, ενώ πίνουν το καφεδάκι τους. Πολλές φορές χωρίς καμία επίβλεψη.
Για να βρείτε τον Σπύρο Τσιώτση στο facebook, πατήστε εδώ.