Στις 10 Σεπτεμβρίου 1979 κυκλοφόρησε ο δίσκος του Ηλία Ανδριόπουλου «Γράμματα στον Μακρυγιάννη» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και Μιχάλη Μπουρμπούλη, με τραγουδιστές τον Αντώνη Καλογιάννη και την Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Το τραγούδι που ξεχώρισε βεβαίως ήταν το «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, που αποτέλεσε επί σειρά ετών, μαζί με το «Καλημέρα ήλιε» του Μάνου Λοΐζου, το σήμα κατατεθέν του ΠΑΣΟΚ., λόγω της αναφοράς των στίχων στην 3η του Σεπτέμβρη. Οι στίχοι βεβαίως δεν είχαν καμία σχέση με την ημερομηνία ίδρυσης του κόμματος, όπως καμία σχέση δεν είχε το συγκεκριμένο κόμμα, την εποχή που γράφτηκε το τραγούδι, με την εποχή που απαγορεύτηκε από τον συνθέτη του να παίζεται στις συγκεντρώσεις, τον Ιούνιο του 2011.
Λίγες ημέρες πριν, η κόρη του Μάνου Λοΐζου Μυρσίνη, είχε απαγορεύσει τη μετάδοση του τραγουδιού του πατέρα της «Καλημέρα ήλιε» στις συγκεντρώσεις και λοιπές εκδηλώσεις του κόμματος. Δεν ήταν απλά ο πάτος που έπιασε το ΠΑΣΟΚ, ήταν η απόλυτη αποκαθήλωση ενός κόμματος που, αδιαμφισβήτητα, έπαιξε σημαίνονται ρόλο στη Μεταπολίτευση.
Η Ελλάδα μετά τη χούντα ήταν λίγο Δεξιά και πολύ… Κέντρο. Οι απανωτές κυβερνήσεις του κινήματος, με κυριότερη νίκη αυτή του Ανδρέα το 1993 (μετά τον Κοσκωτά, το Χέρφιλντ κλπ.) απέδειξαν του λόγο το αληθές. Πανέξυπνος, μεταξύ άλλων, ων ο Παπανδρέου από το ’74 στράφηκε στον (ταλαίπωρο) χώρο της Αριστεράς για να γεμίσει τη δεξαμενή τον ψηφοφόρων. Μια Αριστερά που ουδέποτε αξιώθηκε να συσπειρωθεί για να κάνει κόμμα εξουσίας. Ουδέποτε.
Η κρίση από το 2009 άλλαξε, μεταξύ άλλων, και τη ροπή των ψηφοφόρων. Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Νέα Δημοκρατία «τιμωρήθηκαν» για τα μνημόνια, το κέντρο κατέπεσε σε μονοψήφια νούμερα, η ΝΔ ανέκαθεν όμως διακρινόταν για τη συσπείρωση των δικών της ψηφοφόρων.
Εν έτει 2017 όμως, η πολιτική δεξαμενή δείχνει να παίρνει μια στροφή προς τα… πίσω, χρονικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ νομοτελειακά θα πληρώσει τον λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχοντας φέρει περισσότερα μέτρα από ό,τι οι άλλες κυβερνήσεις σε έξι χρόνια! Κατόρθωσε να κάνει κυβέρνηση, όχι αυτοδύναμη (πάντα με τους ΑΝΕΛ δίπλα) εκμεταλλευόμενος τις κατακερματισμένες δυνάμεις του ευρύτερου προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου και, εννοείται, «πουλώντας» αριστεροφροσύνη.
Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις οι προτιμήσεις ποικίλλουν, τα συμπεράσματα εξίσου πλην της δυναμικής του κέντρου, που συσπειρώνεται γύρω από τον τίτλο «Δημοκρατική Συμπαράταξη». Μια κίνηση του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, της Δημοκρατικής Αριστεράς, του Κινήματος του ΓΑΠ και άλλων, αρκετά σωστή. Και ήδη η ροπή, που λέγαμε, οδηγεί στο 10,4% και με 18% αναποφάσιστους.
Με τέτοιους αριθμούς το 14-15% υπερβολικό δεν είναι και τούτο συνιστά ακόμη και ποσοστό… αντιπολίτευσης, αν ο ΣΥΡΙΖΑ πέσει κι άλλο. Επικοινωνιακά η κίνηση είναι σωστή, αρχές Νοεμβρίου η εν λόγω παράταξη θα βγάλει και αρχηγό (Γεννηματά; Θεοδωράκη; Ισως και Μανιάτη, λέω εγώ…) αρκεί να παραμείνει μια παράταξη και να μη διαλυθεί από τους απογοητευμένους εσωκομματικά ηττημένους.
Κόμμα εξουσίας δεν θα είναι. Θα είναι κόμμα που στην (πιθανότατη) περίπτωση η ΝΔ είναι πρώτη στις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, μπορεί να συγκυβερνήσει.
Και πλην της ενότητας χρειάζεται νέα, άφθαρτα πρόσωπα. Αν γίνει ανακύκλωση πολιτικών, το μεγαλύτερο πολιτικό στοίχημα του κέντρου θα χαθεί εν τη γενέσει του. Και αποτελεί στοίχημα διότι από το ’74 ο Ελληνας ήταν, ως επί το πλείστον, κεντρώος στην ψήφο του. Όπως προχουντικά ήταν δεξιός.
Νίκος Μποζιονέλος (Facebook, Twitter, Google+)
nbozionelos@gmail.com
