Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Από το 1987 που η Εθνική μας κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ, το μπάσκετ έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του Έλληνα. Οι εφημερίδες το κατάλαβαν, εγκατέλειψαν τα μονόστηλα και αφιέρωσαν αρκετές σελίδες. Στη συνέχεια ήρθε μια μικρή κάμψη, αλλά η άνοδος του ΝΒΑ και το νέο φορμάτ της Ευρωλίγκας, βοήθησαν εκ νέου στην εκτόξευση του αθλήματος. Το μπάσκετ αποτελεί για πολλούς διέξοδο. Είτε παίζοντας με τους φίλους τους, είτε σε ερασιτεχνικά τουρνουά, είτε βλέποντας το ως απλοί θεατές.
Το θέμα είναι ότι όλη αυτή η ενασχόληση έχει γεννήσει πολλούς ‘’ειδικούς’’. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι άσχετοι. Και δε μιλάω για κάποιους αυλοκόλακες δημοσιογράφους που αρχίζουν την καραμέλα ότι ο προπονητής ξέρει καλύτερα. Μιλάω για το φίλαθλο κοινό που πηγαίνει στο γήπεδο, παίρνει διαρκείας και όπως λένε οι χωριάτες, δε σκαμπάζει γρι.
Η αλήθεια είναι ότι το μπάσκετ δεν είναι εύκολο άθλημα. Αν δεν έχεις παίξει μπάσκετ, δύσκολα θα το καταλάβεις. Δεν μπορείς να διακρίνεις τη γλώσσα του σώματος ενός αθλητή που κουράστηκε. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να σουτάρεις μετά από ντρίπλα. Δεν μπορείς να καταλάβεις τη σημασία των πλάγιων βημάτων.
Ακόμα πιο δύσκολα θα το καταλάβεις, όταν είσαι οπαδός τη νίκης και όχι της ποιότητας. Η χαρακτηριστικότερη περίπτωση είναι αυτή του Καλάθη. Μακράν ο καλύτερος πλέι μέικερ της Ευρώπης. Αν ρωτήσεις τους 5 καλύτερους προπονητές της Euroleague, ποιον θα ήθελαν για βασικό πόιντ γκαρντ στην ομάδα τους, τον Νικ θα σου πουν.
Και όμως υπάρχουν άνθρωποι που με την πρώτη ευκαιρία τα βάζουν με τον Καλάθη. Θυμούνται τα 2 μύρια και τον κατηγορούν ότι δεν τα αξίζει. Λες και είναι οικονομικοί σύμβουλοι του Γιαννακόπουλου ή τα βγάζουν από την τσέπη τους. Είναι αλήθεια ότι ο Καλάθης δεν είναι Διαμαντίδης για να βάζει και τα τελευταία σουτ. Και ούτε πρόκειται να γίνει. Ήταν όμως και είναι η καλύτερη λύση για τη διαδοχή του Μητσάρα. Πασέρ ολκής αψεγαδιαστός χειριστής, αμυντικός εξολοθρευτής, τρομερός influencer που λένε οι Αμερικάνοι. Του λείπει το κρύο αίμα. Γιατί όμως θα έπρεπε να έχει; Αν είχε, ενδεχομένως να κατέβαινε στην Ευρώπη μόνο για να παίξει με την Εθνική. Ο κόσμος βλέπει 2 airball και αρχίζει να γκρινιάζει, ξεχνώντας ότι μιλάμε για έναν παίχτη που έχει παίξει πάνω από 30 λεπτά με μόλις 1 λάθος παθητικό. Που να καταλάβουν ότι ο Ιτούδης πάρκαρε στον πάγκο τον χαρισματικό Σέρχι για να πάρει την Ευρωλίγκα με τον σκληρό Χάκετ; Ψιλά γράμματα.
Οι περισσότεροι θυμούνται την τελευταία φάση με τη Βιλερμπαν, κατηγορώντας τον Καλάθη για εγωιστική συμπεριφορά. Λένε εγωιστή έναν παίχτη που έχει ξεσκιστεί να κάνει double double. Αλήθεια μήπως να ξαναέβλεπαν τη φάση λίγο. Μήπως τελικά δε βγήκε το σκριν στον Φριντέτ από λάθος του κορυφαίου του ματς, Ντεσόν Τόμας και αναγκάστηκε ο Νικ να πάρει την τελευταία επίθεση; Mήπως να αναρωτήθουν κάποιοι αν ξέρουν αρκετά καλά το άθλημα;
Υ.Γ Κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους μπασκετικούς επειδή βλέπουν όλα τα παιχνίδια της ομάδας τους. Συγνώμη αλλά δεν αρκεί.
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ
