Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
O Κόμπι Μπράιαντ δεν ήταν απλά ένας μεγάλος μπασκετμπολίστας. Ήταν μια ολόκληρη εποχή. Ήταν αυτός που βγήκε μπροστά όταν σταμάτησε ο Αir Mike και οι υπόλοιποι της αυθεντικής dream team. Τότε που η γενιά μου είδε τους παιχταράδες να αποσύρονται. Τότε το NBA είχε ανάγκη από ένα είδωλο και το βρήκε στο πρόσωπο του Κόμπι η Κόμπε κατά άλλους. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ταυτίστηκα ποτέ με αυτόν, καθώς υπήρξα φανατικός της προηγούμενης γενιάς παιχτών. Δε γίνεται όμως να μην υποκλιθείς σ΄αυτόν. Ήταν αυτός που όταν τον εβλεπες, σε έκανε να σε αισθάνεσαι.
Πήγε στο ΝΒΑ κατευθείαν από το Λύκειο. Είκοσι χρόνια στους Λέικερς, μια ολόκληρη ζωή. Πήρε πέντε πρωταθλήματα και πολύ περισσότερη αγάπη. Λατρεύτηκε όσο κανείς εκεί. Σε μια ομάδα που πέρασαν, Μάτζικ, Τζαμπάρ και πολλοί άλλοι. Παίχτες μύθοι δεν αγαπήθηκαν όσο εκείνος. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
O Black Mamba δεν ήταν μόνο ένας χαρισματικός σκόρερ. Τέτοιοι πέρασαν πολλοί από το ΝΒΑ. Αυτός όμως είχε τη χάρη ρε παιδί μου. Αυτή τη φινέτσα που είχε μόνο ο αέρινος. Ο κόσμος δε γουστάρει τους υπερφυσικούς. Γι΄αυτό δε δέθηκε ποτέ με τον υπερπαίχτη Λεμπρόν, μακράν τον κορυφαίο των τελευταίων χρόνων. Ίσως την εξαίρεση σ΄αυτό να αποτέλεσε ο Σακίλ, αλλά και πάλι ποτέ δεν άγγιξε τη δημοτικότητα του Κόμπι.
Δεν είναι λίγο πράγμα να σε συγκρίνουν με τον Τζόρνταν. Όχι δεν ήταν Τζόρνταν, αλλά ήταν ό,τι πιο κοντινό. Το ανάλαφρο πάτημα του, το δολοφονικό jumpshoot, οι αρμονικές κινήσεις του ακόμα και όταν ήταν στον αέρα. Footwork για σεμινάριο. Μόνος ο μεγάλος ήταν πάνω από αυτόν.
Ψάχνω από χθες να βρω κάποιον να του μοιάζει. Σκέφτομαι τους καλύτερους. Ελάφι ο Ντουράντ, καλαθομηχανή ο Κάρι, κομπιούτερ ο Λέονταρντ, υπεραθλητής ο Λεμπρόν, γαζέλα ο Γιάννης. Κανείς όμως δεν έχει αυτή τη φινέτσα. Ίσως αργότερα η εξέλιξη του Τέιτουμ να μας θυμίσει κάτι…. Τώρα όμως δεν υπάρχει κανείς που να του μοιάζει.
Χθες δυστυχώς έφυγε από τη ζωή έπειτα από την πτώση του ελικοπτέρου του. Δεν έφυγε ούτε από ναρκωτικά ούτε από καταχρήσεις. Στην είδηση του αδόκητου χαμού του λύγισαν όλοι. Όχι, αυτή τη φορά τα δάκρυα δεν είναι κροκοδείλια. Ίνδαλμα μέχρι το φινάλε…
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ