Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά η Εθνική μας δεν τα κατάφερε. Χθες το βράδυ γράφτηκε ο επίλογος σε ένα ματς, όπου το καλάθι μας αναστέναξε όπως ποτέ ξανά. Οι Γερμανοί σούταραν από παντού και τα έβαζαν. Βρήκαμε λύσεις μόνο προς το τέλος του ημιχρόνου, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο δεν μπήκαμε ποτέ στο πνεύμα του αγώνα και η Ελλάδα έχασε με τα χέρια κάτω. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γραφτούν πολλά για τον κόουτς Ιτούδη που δεν μπόρεσε να σταματήσει το κρεσέντο των Γερμανών. Αλήθεια θα μπορούσε να κάνει πολύ περισσότερα ο κόουτς;
Ενδεχομένως ναι. Θα μπορούσε να βάλει εξολοθρευτές όπως ο Θανάσης και ο Λούντζης απλά για να κόψουν τον ρυθμό. Αυτός ο ρυθμός που εμείς λατρεύουμε, ήταν η μεγάλη παγίδα του παιχνιδιού. Έπρεπε να κοπεί με κάθε τρόπο. Ο κόουτς πήρε ένα τάιμ άουτ στην αρχή του δευτέρου μέρους και άφησε το επόμενο για τη συνέχεια του δεκαλέπτου. Δυστυχώς δεν του βγήκε, όπως δεν του βγήκε και η απόφαση να αφήσει έξω τον Παπαγιάννη, αφού χάσαμε τις περισσότερες μάχες κάτω από τα καλάθια.
Από την άλλη, όμως, ο Ιτούδης δε γύρισε το ματς με τους Τσέχους; Αυτός δεν έβαλε τον Λαρεντζάκη και τον Παπαπέτρου από νωρίς και το ματς γύρισε τούμπα. Κι εκεί ρίσκαρε με τη μη χρησιμοποίηση του Παπαγιάννη, όταν οι Τσέχοι είχαν στην πεντάδα Μπάλβιν και Βέσελι. Τότε του βγήκε, τώρα δεν του βγήκε. Απλά τα πράγματα. Αν δεν ρίσκαρε στο ματς τους Τσέχους, δε θα είχαμε περάσει ούτε στο 8. Δυστυχώς χθες πλην του Γιάννη, όλοι οι πρωτοκλασάτοι μας ήταν ένα κλικ πιο αργοί από τους Γερμανούς. Και αυτό δεν είναι ευθύνη Ιτούδη.
Πάντα όταν η πορεία μιας ομάδας δεν είναι καλή, ο προπονητής είναι αυτός που τα ακούει πρώτος. Αυτή τη φορά όμως θεωρώ ότι δεν είναι ο κύριος υπάιτιος της αποτυχίας. Πιθανολογώ ότι με κάποιον άλλο κόουτς, θα είχαμε αποκλειστεί νωρίτερα. Αυτοί πρέπει να τα ακούσουν όλοι αυτοί που θεώρησαν (συμπεριλαμβανομένων και εμού) ότι η παρουσία του Γιάννη θα ανεβάσει ένα κλικ όλους τους υπόλοιπους. Δημιουργήθηκαν προσδοκίες που η Ελλάδα δεν ήταν σε θέση δεν εκπληρώσει. Χθες ήταν φανερό ότι η Εθνική μας όχι απλά δεν υπερτερεί σε ατομικό ταλέντο από τους Γερμανούς, αλλά υστερεί κιόλας. Ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε, ήταν να κλέψουμε το ματς. Ίσως έπαιξε ρόλο και ότι οι Γερμανοί ήταν πιο ξεκούραστοι, αφού έπαιξαν Σάββατο απόγευμα, ενώ εμείς Κυριακή βράδυ. Ακόμα κι έτσι να είναι, η διαφορά ήταν εμφανής χθες.
Ναι, ο Γιάννης είναι τρομερός, φαινόμενο χωρίς καμία υπερβολή. Αλλά γιατί να θεωρούμε χρυσή αυτή τη φουρνιά του ελληνικού μπάσκετ. Σκεφτείτε ότι το 2005 είχαμε στην περιφέρεια Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Σπανούλη. Τέρατα. Καλοί οι Σλούκας, Καλάθης και Ντόρσεϊ. Όχι τέρατα όμως. Ειδικά στην άμυνα είχαν εμφανείς αδυναμίες και οι τρεις σε όλο το τουρνουά, ενώ και στην επίθεση δεν ξεπέρασαν τα 2 καλά ματς.
Εν κατακλείδι, νιώθω ότι είναι κρίμα που δεν προχωρήσαμε περισσότερο, όχι επειδή ήμασταν ανώτεροι από τους άλλους. Κρίμα γιατί υπήρχε ένα πρωτοφανές κλίμα συσπείρωσης. Δυστυχώς αποτύχαμε, κυρία Βασιλική.
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ
