Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Σαν σήμερα πριν από 35 χρόνια ο Νίκος Γκάλης πρωτοφόρεσε τη φανέλα του Άρη. Ο Nίκος Γεωργάλης (αυτό είναι το πραγματικό επώνυμο του Nick) έκανε το ντεμπούτο του, σ΄έναν αγώνα με τον Ηρακλή, πετυχαίνοντας 30 πόντους, δίνοντας τη νίκη στην ομάδα του με 89-88. Η πρώτη του εμφάνιση έδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι ο άνεμος του θα έφερνε κάτι διαφορετικό στο ελληνικό μπάσκετ.
Πολύ γρήγορα έγινε το πρώτο βιολί του Άρη και ο σούπερ σταρ της Εθνικής ομάδας. Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 80, όταν ο αρχηγός της γαλανόλευκης, Παναγιώτης Γιαννάκης, μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, συνέθεσαν ίσως το πιο φονικό δίδυμο που έχει εμφανιστεί ποτέ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Παρά το γεγονός η ότι η φημολογία για κακή σχέση ανάμεσα τους έδινε και έπαιρνε, η συνεργασία τους μέσα στο γήπεδο ήταν εξαιρετική. Το σύνθημα « Με τον Γκάλη, το Γιαννάκη, το Φιλίππου και τα άλλα παιδιά» έγινε must στα χείλη των οπαδών των «κιτρινόμαυρων».
Το 1987 o Nick και οι συμπαίχτες του, μας χάρισαν τη μεγαλύτερη επιτυχία του αθλητισμού μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο Νίκος Γκάλης έκανε όλο τον πλανήτη να παραμιλάει με τις εξαιρετικές του εμφανίσεις. Τέτοια μηχανή καλαθιών δεν είχε ποτέ ξαναεμφανιστεί στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Το καλάθι μάλιστα που σημείωσε μπροστά στον ύψους 2.20 Τκατσένκο, με τριπλό σπάσιμο μέσης, δεν πρόκειται να το ξεχάσει κανείς από αυτούς που το είδαν. Ο μόλις 1.83 Νίκος Γκάλης ήταν ικανός να νικήσει ακόμα και πραγματικούς γίγαντες και η Ελλάδα κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ του 1987. Αυτή η επιτυχία άνοιξε μια νέα σελίδα για το ελληνικό μπάσκετ, αφού από τότε αποτελεί το εθνικό μας σπορ, χαρίζοντας μας ουκ ολίγες επιτυχίες τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.
Το 1992 ο Νίκος Γκάλης κατέβηκε στην Αθήνα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού. Στα 34 του πλέον, ο μεγάλος άσος πρόλαβε να πραγματοποιήσει μερικές εξαιρετικές εμφανίσεις με τα χρώματα του «τριφυλλιού», μέχρι να δοθεί το άδοξο φινάλε.
Είχα την τύχη ή την ατυχία να παρακολουθήσω από κοντά το τελευταίο ματς που ο Νίκος Γκάλης ήταν σε αποστολή. Στις 18 Οκτωβρίου του 1994, στο κλειστό του Μετς, σ΄ένα ματς με τους Αμπελόκηπους ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής, ήρθε σε ρήξη με τον προπονητή του, Κώστα Πολίτη, ο οποίος είχε αποφασίσει να περιορίσει το χρόνο συμμετοχής του. Ο Nick δεν πάτησε παρκέ εκείνη τη μέρα. Για την ακρίβεια δεν ξαναπάτησε... Παρά την αλλαγή προπονητή στον Παναθηναϊκό και τις προσπάθειες του Παύλου Γιαννακόπουλου να τον μεταπείσει, ο μεγάλος Γκάλης έκρινε ότι η ώρα για το αντίο είχε φτάσει…
Ο τεράστιος Νick δεν είναι μόνο το σύμβολο του ελληνικού μπάσκετ και ο άνθρωπος που το έβγαλε από τα μονόστηλα των εφημερίδων. Είναι ο άνθρωπος που έβγαλε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια τους Έλληνες στους δρόμους. Είναι ο άνθρωπος που όσο μπόι δεν του χάρισε η φύση, με τη σκληρή δουλειά και το ταλέντο του νίκησε κάθε νόμο της φύσης. Είναι ο άνθρωπος που έβγαλε το μπάσκετ από τη ανυποληψία κι έδωσε σε χιλιάδες παιδιά το ερέθισμα να γνωρίσουν από μια άλλη πτυχή του εαυτού τους… Είναι ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών…
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ.