Από τον Γιάννη Παρθένιο
Η ιστορία ξεκινάει από το Φθινόπωρο κάθε χρονιάς που γυρίσαμε απ' τις διακοπές και έπρεπε να υπομείνω 90 μέρες+νηστείας στη Μεγαλόχαρη-εσένα λέω Μεγάλη η χάρη σου- για να φτάσεις στα κιλά που ήσουνα πριν πάμε διακοπές και τα ξαναπάρεις. Κατάλαβες το μπάχαλο;
Πρέπει να τα χάσω για να είμαι έτοιμη τα Χριστούγεννα που θα βγούμε κάπως παραπάνω από τώρα που δεν με βγάζεις καθόλου, ανάθεμα τη μέρα που πρωτοβγήκαμε, άκουγα όταν δεν λιποθυμούσα κι εγώ απ' την πείνα, για συμπαράσταση.
Και νάσου ν' ανέχομαι σε κάθε έξοδο το Μονομάχο το Νηστευτή που μια μάχεται με το πιάτο μου -γιατί δεν πρέπει να τρώω κι εγώ σαν ένδειξη συμπαράστασης- και μια με το δικό του που πάντα είναι πράσινο σαν λιβάδι χωρίς βόδια, εκτός από ένα, εμένα στη διπλανή καρέκλα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαλακία στη Γη -και στο διάστημα- από το να βγαίνεις να φας με κάποια και να αντικρίζεις αυτό το ηλίθιο αντίγραφο του μοντέλου που σε μαγαζί με τα καλύτερα πιάτα θα παραγγείλει μόνο σαλάτα. Όλη η παρέα "σκίζει" τα πιάτα κι εκείνη λιάζεται στην κοιλάδα. Όλη η παρέα πίνει κρασί κι εκείνη μετράει τις φυσαλίδες στο περιέ, λες και έχει πονόκοιλο από φασολάδα Λιγουρίου. Τρεις λαλούν και δύο βόσκουν. Ο Τζον Τζον κοιμάται και το μικρό σπίτι στο λιβάδι κάνει τη δίαιτα των Άλπεων. Λίγο περιέ, λίγο πράσινη σαλάτα και τ' αγόρι μου.
Αχ κορίτσι μου...
Κάποτε βέβαια ήταν ακόμη χειρότερα γιατί έμπαινες στα εστιατόρια και επειδή το είχατε κάνει μόδα αυτό με τις φίλες σου και με τις σαλάτες ONLY, έβλεπες 100 διαφορετικά πιάτα, στην "πλευρά" των αντρών και 100 ίδιες σαλάτες, δεν σου λέω στη δεξιά ή αριστερή πλευρά των γυναικών, διότι ούτως ή άλλως μπερδεύεις το δεξιά με το αριστερά, όπως τώρα τελευταία και τα κόμματα στην Ελλάδα. Ίδια σαλάτα! Μιαμ μιαμ με πολλές τρίχες. Κάτι σαν ρώσικη κομμένη "σίριζα" με τα ραπανάκια να κοκκινίζουν και μια "ελιά" να μην μπορεί να πιάσει τιμή στην πρώην "κινέζικη" αγορά.
Για να γυρίσω όμως στα Χριστούγεννα, και ενώ φτάνουμε τελικά στο φότο φίνις κι έχεις χάσει τα κιλά και θα μπει το φόρεμα τη βραδιά της Πρωτοχρονιάς -λες κι αν δεν έμπαινε δεν θα έπαιρνες άλλο ας πούμε, αλλά τέλος πάντων-, έχεις ήδη βάλει μπροστά την κορδέλα για τον τρίτο γύρο. Καμπανάκι δεν έχει αυτό το σπάρινγκ με τα σπαράγγια; Ξέρεις για ποια κορδέλα λέω... Αυτά που θα περάσω από την επόμενη μέχρι πριν το καλοκαίρι που θα είσαι μια χαρά, για να τα ξαναπάρεις και να αρχίσουμε από την αρχή του κειμένου. Διότι θα τα ξαναπάρεις -για τώρα μιλάω- αφού έχεις φάει 37 κουραμπιέδες, 42 μελομακάρονα, 8 γαλοπούλες, 3 κατσίκια, κάτι καναπεδάκια, 9 πάστες, 69 σοκολατάκια με γέμιση και 54 με ξηρούς καρπούς + 1 περιέ για να μην βαρυστομαχιάσεις απ' όλα αυτά. Α! ξέχασα και την σαμπάνια. Αφράτη κι αυτή σαν και σένα.
Και κάθε φορά που σου λέω, βρε μωρό μου μην το παρα -ε πως να το πω- παραχέζεις, εκεί εσύ να μου κτυπάς ότι έχεις να το ρίξεις έξω 3 μήνες, από τις καλοκαιρινές διακοπές και μετά. Λες και δεν το ξέρω. Άσε, άσε, μην απαντάς... φάε και καμιά Βασιλόπιτα, γιατί τα βασιλικά βρακιά είναι για... βασιλικούς κώλους.