Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Στις 6.00 αύριο το πρωί, τελειώνει η καραντίνα. Για μένα η καραντίνα ήταν μια μεγάλη συναυλία. Οι περισσότεροι ''χορεύαμε'' στους ίδιους ρυθμούς. Λίγο jogging, λίγο Netflix, λίγο facebook.
Αν και στο κέντρο της πρωτεύουσας, αυτές τις 5 εβδομάδες ένιωθα ότι ήμουν μακριά από τους τρελούς ρυθμούς. Σε μια πόλη που όλοι βιάζονται, αυτή τη φορά υπήρχε χαλαρότητα. Με εξαίρεση αυτούς που δε σταμάτησαν να δουλεύουν, οι υπόλοιποι είχαν όλο τον χρόνο για πάρτη τους. Ξυπνούσες και δεν είχες μπροστά σου κάποια αγχωτική υποχρέωση. Κανείς δε σε ανάγκαζε να υποφέρεις ένα ακόμα μποτιλιάρισμα. Άσε που δεν υπήρχε μποτιλιάρισμα. Κανείς δε σε ανάγκαζε να δεις φάτσες που έχεις βαρεθείς να βλέπεις.
Ο ήχος από τα τρυπάνια της απέναντι πολυκατοικίας αποτελούσε μακρινό παρελθόν. Μπορούσες να κοιμηθείς σαν άνθρωπος και υπό το φως της μέρας. Ήσουν στο σπίτι σου μήνα Απρίλιο και ένιωθες ότι είναι Δεκαπενταύγουστος.
Οι πολύ κοντινοί σου και τα social media ήταν η παρέα σου. Στο διαδίκτυο οι γραφικοί, που έχουν άποψη για όλα, έδωσαν για ακόμα φορά ρέστα. Ετούτη τη φορά, όμως, το αντιμετώπιζες με περίσσεια κατανόηση, καθώς η διάθεση σου ήταν πολύ πιο χαλαρή. Πέρα από αυτό, υπήρχε και η δυνατότητα να έρθεις πιο κοντά με ανθρώπους που είχες χαθεί χρόνια. Η επικοινωνία έμοιαζε πιο ανθρώπινη και φυσικά είχατε τον χρόνο να μιλήσετε. Έστω και διαδικτυακά… Το κατάλαβα στις εκπομπές μου. Με κάποιους ανθρώπους ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εννοείται ότι με αυτούς που δε μίλησες ούτε τώρα, δε θα μιλήσεις ποτέ. Οπότε καλό είναι τους να τους ξεγράψεις. Δεν εννοώ να τους διαγράψεις από το fb, από το μυαλό σου και μόνο…Αυτό είναι ένα καλό μάθημα των ημερών της καραντίνας. Ότι το παρελθόν δεν μπορεί να ξαναγίνει ποτέ παρόν σε αρκετές περιπτώσεις.
Μπορεί να απουσίαζε το αίσθημα της παραγωγικότητας, αλλά νομίζω ότι μας είχε λείψει πολύ περισσότερο το αίσθημα των διακοπών διαρκείας. Οι περισσότεροι απολαύσαμε τις μέρες ξεκούρασης. Όπως τότε, που τελείωνε το σχολείο το καλοκαίρι και αποτινάσσαμε μονομιάς τη μαθητική μας ιδιότητα. Όλες οι μέρες για πάρτη μας. Εμείς, το ποδήλατο, το σκαθάρι, το τζιτζίκι.
Ένας φίλος μου λέει να θεσπιστεί καραντίνα 15 μέρες κάθε χρόνο. Να πέφτουν οι ρυθμοί, να μειώνονται ρύποι και οι θόρυβοι. Πρόταση που φυσικά θα πέσει στο κενό, καθώς η καραντίνα μπορεί να οδηγήσει σε οικονομική καταστροφή. Από αύριο, λοιπόν, θα περάσει στο παρελθόν. Ρωτάνε αν την αγαπάω. Έστω για λίγο θα μου λείψει…
