Από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ζούμε και μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία εμμονής με την εργασία, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτή. Οι άνθρωποι αφιερώνουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας σε αυτή, καθισμένοι σε ένα γραφείο ή υπάλληλοι σε μία εταιρεία.
Εκπαιδευόμαστε από μικροί, να προεξοφλούμε την αξία μας από τις εργασιακές μας επιδόσεις, να κρίνουμε την κοινωνική μας αξία ανάλογα από το επάγγελμα με το οποίο συστήνουμε τον εαυτό μας στις ομάδες και τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε.
Μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη συμβολή της δουλειάς και της εξάσκησης ενός επαγγέλματος όχι μονάχα στο βιοπορισμό μας, αλλά στη γενικότερη καλή διατήρηση της ψυχικής μας υγείας. Μέσω αυτής, αισθανόμαστε πως εναρμονιζόμαστε με το κοινωνικό σύνολο, ότι έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε και να συντηρούμε τον εαυτό μας με τις δικές μας δυνάμεις, πως είμαστε ζωντανά μέλη του παραγωγικού κοινωνικού ιστού.
Όμως, πόσο υπερτιμημένη είναι ακόμα και αυτή η δουλειά στην εποχή μας; Πόσο πραγματικά σημαντική είναι για την επίλυση των προβλημάτων μας, των δυσκολιών μας; Μπορώ να δουλεύω και να παρόλα αυτά και η αυτοεκτίμηση και ο ψυχισμός μου να μην είναι καλός;
Μαθαίνουμε στην κοινωνία πως η ευτυχία μας εξαργυρώνεται στη δουλειά, την επαγγελματική θέση και το μισθό. Και ενώ και αυτά κατέχουν πρωταρχική θέση στην ευεξία και την επιβίωσή μας, δεν αρκούν και πάλι για να αισθάνεται ένας άνθρωπος ουσιαστικά ολοκληρωμένος.
Ένας άνθρωπος έχει ανάγκη την ουσιαστική αγκαλιά, τον γλυκό λόγο, μία καλημέρα γεμάτη αγάπη. Ένας άνθρωπος έχει ανάγκη εκτός από την ικανότητα του να μπορεί να αγοράσει καινούργια ρούχα να αισθάνεται και εσωτερικά αγαπητός. Η αίσθηση του ανήκειν και η νίκη έναντι της μοναξιάς, είναι δύο βασικές ανάγκες του ανθρώπου. Ο μισθός είναι απαραίτητος, αλλά ακόμα και αυτός, δεν εξασφαλίζει τα πάντα.
Αν ίσχυε ότι μονάχα η δουλειά μας εξασφαλίζει καλή ψυχική υγεία ή αυτοεκτίμηση, δε θα υπήρχαν τόσοι άνθρωποι επαγγελματίες οι οποίοι είναι συναισθηματικά βαλτωμένοι και απογοητευμένοι.
Άφησε καμιά φορά και την καρέκλα του γραφείου και βγες και μία βόλτα στο πάρκο. Η ομορφιά της ζωής ξέρει να κρύβεται και στα πιο απλά..
