Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Το Καφενείο των Φιλάθλων μου το σύστησε ένας συμμαθητής μου από τα Γαλλικά. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς, Νομίζω το 1992, αν δεν κάνω λάθος. Βάλε να ακούσεις ένα τύπο που τα λέει φόρα παρτίδα. Θα σου αρέσει πολύ, ήταν οι κουβέντες του.
Από εκείνη τη μέρα, η βελόνα μου δεν ξεκόλλησε από τους 105.3. Τι κι αν το σήμα ήταν για τα πανηγύρια. Με διάφορες πατέντες καταφέρναμε να ακούσουμε το Καφενείο των Φιλάθλων στον Sprint Fm με τον μοναδικό Γιώργο Γεωργίου. Ο Γιώργος, γιατί όλοι έτσι τον αποκαλούσαμε και ας μας πέρναγε πολλά χρόνια, είχε τον τρόπο να μας μαγεύει. Πάντα αυθεντικός, πηγαίος, με μεγάλη γνώση του ποδόσφαιρου. Άσχετα αν συμφωνούσες ή διαφωνούσες μαζί του, είχε πάντα τον τρόπο να σου κρατάει το ενδιαφέρον.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ήθελαν να μάθουν την ομάδα του. Άλλοι τον έλεγαν ΑΕΚτζή, άλλοι Παναθηναϊκό, άλλοι Ολυμπιακό. Αδυνατούσαν να πιστέψουν ότι ένας παλιός Απολλωνιστής δεν τασσόταν υπέρ καμίας ομάδας. Ακόμα και όταν η οικογένεια Κόκκαλη τον βοήθησε οικονομικά για το παιδί του, τον Τασούλη του, εκείνος δεν έπεσε στη λούμπα του προσκυνήματος. Αυτό τον έκανε πάντα ξεχωριστό στα μάτια μας γιατί ξέραμε ότι μονίμως θα έλεγε αυτό που έβλεπαν τα μάτια του.
Όσοι τον γνώριζαν από κοντά, έχουν να πουν πολλά καλά λόγια γι΄αυτόν. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που συνεργάστηκα μαζί του, έστω για ένα δίμηνο, αλλά περισσότερο που μεγάλωσα ραδιοφωνικά μαζί του. Οι αναμνήσεις που έχουμε είναι ανεξάντλητες. Οι ατάκες του, οι υπερβολές του, η αυθεντικότητα του θα μείνουν στην ιστορία. Πέθανε ο Γεωργίου; Χου ρε! Οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε...