Από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη
Οι άνδρες διψάνε για χάδι και για σωματική οικειότητα. Απλά έμαθαν να καταπνίγουν τη δίψα του δέρματός τους για στοργή και τρυφερότητα επειδή αυτή ταυτίστηκε με την απουσία ανδρισμού και θεωρείται απειλή για την αρρενωπότητά τους.
Οι άνδρες μαθαίνουν να ταυτίζουν τη σωματική οικειότητα με την επιθυμία για σεξ και για αυτό δεν εκδηλώνονται, δεν φανερώνουν την τρωτή τους πλευρά.
Δεν αγκαλιάζουν εύκολα ο ένας τον άλλον, δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να εκφραστεί ελεύθερα και να αποκτήσει σωματική επαφή με τον άλλον. Αδιαπέραστοι, απόμακροι και με την εικόνα του δυνατού; η οποία όμως κρύβει την αδυναμία της παραδοχής ότι παραμένουν ανθρώπινοι, βαθιά ανθρώπινοι.
Η τοξική αρρενωπότητα, η ομοφοβία, τα στερεότυπα που έχουν στερεωθεί βαθιά μέσα στον συναισθηματικό και εγκεφαλικό μας πυρήνα, χρειάζονται μεγάλη προσπάθεια ώστε να καταφέρουν να επανεξεταστούν και να αξιολογηθούν υπό το φως της λογικής και της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας.
Οι άνδρες φοβούνται διαρκώς μη χαρακτηριστούν "λιγότερο άνδρες" από μία κοινωνία που έμαθε να ζυγίζει τον ανδρισμό κάτω από μία σκληρή και αταλάντευτη σαθρή αντίληψη περί ανδρισμού η οποία αποστεγνώνεται από κάθε τρυφερότητα και εκδήλωση αγάπης.
Δυσκολεύονται να εμφανίσουν τον τρωτό τους χαρακτήρα, να εκφράσουν την ανάγκη τους για τρυφερό άγγιγμα, ζούνε με το φόβο μη χαρακτηριστούν "αδελφές". Μαθαίνουν να υποτιμούν τους άνδρες που δεν εκφράζονται με σκληρό τρόπο ή παρουσιάζουν μία συμπεριφορά "πιο θηλυκή".
Ένας άνδρας δεν είναι λιγότερο άνδρας αν ποτίσει το δέρμα με αγάπη και άγγιγμα όταν αυτό "διψάσει". Ένας άνδρας δεν είναι λιγότερο άνδρας αν κλάψει, αν εκφράσει ανοιχτά ανάγκη για αγάπη, αν ζητήσει να τον αγκαλιάσουν.
Ένας αληθινός άνδρας φανερώνει την ευαισθησία του, δίνει το χέρι του για να αγκαλιάσει και να τον αγκαλιάσουν. Δε φοβάται κάποια ''απειλή'' για τον ανδρισμό του, επειδή ξέρει πως δε χρειάζεται να αποδείξει πόσο άνδρας είναι σε κανέναν.
Ο άνδρας, ναι, διψάει και αυτός για χάδι. Και δεν ντρέπεται για αυτό...