Από τη Σοφία Χατζηρήγα
'Ολοι ξέρουν και αγαπούν την κλασική πλέον “Άπιστη” του 2002 για δύο λόγους: οι άντρες λόγω της Diane Lane, και οι γυναίκες λόγω του Olivier Martinez....Τον Richard Gere απλά τον συμπονούν μερικοί. Αλλά στον σκηνοθέτη του “9 1/2 βδομάδες”, Adrian Lyne, υποκλίνονται όλοι ως τον κινηματογραφικό εκφραστή κάθε παράφορης, μοιραίας σχέσης. Η “Απιστη” δεν μπαίνει στην καταμέτρηση προς αποφυγή κλισέ...
Lana Turner – The Postman Always Rings Twice (1946)
Η πρώτη διδάξασα στην εξωγαμιαία σχέση που οδηγεί σε έγκλημα: Τυπική ψυχρή ξανθιά, όπως υπαγόρευε το noir της περιόδου, κουράζεται απ΄τη σχέση της με τον κατά πολύ μεγαλύτερο σε ηλικία σύζυγο της και συνωμοτεί με τον εραστή της να τον ξεφορτωθούν. Το πετυχαίνουν, αλλά κατόπιν η ίδια σκοτώνεται σε τροχαίο, και ο εραστής συλλαμβάνεται απ΄την αστυνομία βάσει λανθασμένων κατηγοριών... Έγινε και remake στα 80's με τη Jessica Lange και τον Jack Nicholson.
Marilyn Monroe – Niagara (1953)
Παρόμοια περίπτωση μοιραίας γυναίκας και αποτυχημένου εγκλήματος, αλλά δεν μπορούσα να παραλείψω τη Marilyn από μια τέτοια λίστα...Στο εν λόγω στόρυ ο απατημένος σύζυγος είναι αυτός που σκοτώνει και τον εραστή και την άπιστη. Είναι σαφές ότι τα χρόνια εκείνα οι άπιστες χρειάζονταν περισσότερη εξάσκηση. Ή απλά το Χόλυγουντ φρόντιζε πιο επιμελώς να τιμωρεί τους 'κακούς'...
Michael Douglas- Fatal Attraction (1987)
Μέχρι το 2002 ήταν η πρώτη ταινία που σου ερχόταν στο μυαλό όταν άκουγες “εξωγαμιαία σχέση”. Και πάλι του Adrian Lyne. Τελεία.
“You play fair with me, I'll play fair with you” - Alex
Gwyneth Paltrow – A Perfect Murder (1995)
Παγκοσμίως αναγνωρισμένη ως “το αγγούρι,” εδώ παίζει το ρόλο της Diane Lane πριν την Diane Lane: συμβατική, καθώς πρέπει σύζυγος γιάπη, παρασύρεται απ'τον σέξυ μυστηριώδη καλλιτέχνη Viggo Mortensen (a.k.a Olivier Martinez πριν τον Olivier Martinez). Εδώ, η απόδοση της απιστίας έχει αρχίσει να εκσυγχρονίζεται, καθώς η ταινία δικαιώνει την άπιστη με την απεικόνιση του συζύγου της ως μαλάκα άντρα, τον οποίο η ηρωίδα σκοτώνει σε αυτοάμυνα, όταν ανακαλύπτει ότι προσπαθούσε να τη σκοτώσει για την περιουσία της. Ως το τέλος της ταινίας κανείς πλέον δεν βλέπει την απιστία της ως πταίσμα. Καθόλου κακό remake του “Dial M for Murder” του Hitchcock.
Kate Winslet – Little Children (2006)
Δεν ξέρω αν αρέσει στους άντρες, άλλα εφόσον είναι δικό μου το κείμενο η Kate είναι μέσα. Θεά σ'ότι και αν παίξει, στο “Little Children” γίνεται γι'άλλη μια φορά σύμβολο της κάθε δυναμικής γυναίκας που έχει παγιδευτεί σ'ένα περιβάλλον που δεν την εκφράζει (βλ. “Τιτανικό”). Και εδώ, προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά της από έναν αποτυχημένο γάμο ή τουλάχιστον να γνωρίσει τι βρίσκεται έξω απ'το καθημερινό, ώστε να κρίνει μέσα από την εμπειρία αν η απιστία αξίζει τον κόπο.
“It's the hunger, the hunger for an alternative. And the refusal to accept a life of unhappiness” - Sarah