Από την Έλενα Αρώνη Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Κατάφερες να βρεις δουλειά ή ίσως πήρες προαγωγή στην ήδη υπάρχουσα. Μετά από πολύ καιρό έστρωσε η προσωπική σου ζωή με μια κοπέλα που πραγματικά είναι αυτό που πάντα ήθελες. Συνέβη κάτι απρόσμενα καλό στη ζωή σου, επιτεύχθηκε κάποιος στόχος σου, περνάς μια ωραία φάση και το χαίρεσαι με την ψυχή σου.
Κάτι καλό συμβαίνει. Κι όταν κάτι καλό συμβαίνει τι θέλουμε; Να μοιραστούμε τη χαρά μας! Ο πρώτος ή σίγουρα από τους πρώτους που θα σκεφτούμε είναι ποιός άλλος, από τον καλύτερο μας φίλο. Τον αδελφό. Το κολλητάρι μας. Όχι τίποτ' άλλο αλλά θα χαρεί κι εκείνος με τη χαρά μας. Αλλά... ένα περίεργο πράγμα, ρε συ... Ο δικός σου ο κολλητός, καθόλου δε χαίρεται... Σε σαμποτάρει... στα παρουσιάζει όλα μαύρα κι άραχνα... αποδοκιμάζει κάθε τι νέο έκανες, κάνεις ή πρόκειται να κάνεις... μπλοκάρει τη φόρα που έχεις πάρει. Η δικαιολογία; "Μην είσαι τόσο ενθουσιώδης, θα την πατήσεις; Θυμάσαι τότε τι έγινε; Σιγά μη γίνει; Σιγά μην είναι τόσο καλό όσο δείχνει; Καλά θα δεις... εγώ δεν ξαναμιλάω... αλλά άμα την πάθεις μην έρθεις να μου κλαφτείς".
Πώς θα καταλάβεις ότι έχεις κι εσύ δίπλα σου τον άσπονδο κολλητό;
Την πρώτη φορά που άρχισες να το παρατηρείς σκέφτηκες, "εντάξει μωρέ, έχει κι αυτός τα δικά του... δεν έχει όρεξη... χαίρεται βέβαια αλλά τι να κάνει... τούμπες επειδή τα 'φτιαξα με το Μαράκι και είναι και κούκλα και κυρία και νοικοκυρά και γαμώ τα παιδιά και με θέλει πολύ και ζούμε έναν έρωτα μεγάλο...; Όχι... ο φίλος μου χαίρεται για μένα. Δηλαδή, το... αισθάνομαι.... (το αισθάνομαι;;;)". Και κάπου εκεί, πάνω που μιλάγατε για την καινούργια σου τη σχέση που μια χαρά είναι και φαίνεται, άρχισαν οι προειδοποιήσεις σε τόνο αυστηρό, ύφος καθηγητή και βαρύτητα επιστημονική. Συμβουλές από τον κολλητό, που λογικά το καλό μας θέλει, μόνο που πιο πολύ με σεμινάριο καταστροφολογίας ή πως να σας πέσει το ηθικό στα πατώματα με πέντε απλά βήματα έμοιαζε η κουβέντα σας.
Παρόμοιο ύφος ήταν κι αυτό που είχε εκείνη τη φορά, τότε που τα λέγατε για την καινούργια σου δουλειά, που δεν πίστευες στην καλή σου τύχη, που χωρίς να το περιμένεις, και μέσα στην κρίση κιόλας, βρήκες κάτι που και σου αρέσει και το περιβάλλον εργασίας είναι ευχάριστο και τα λεφτά για αρχή είναι καλά και έχεις και προοπτικές ανέλιξης. Λαχείο! Στην αρχή της κουβέντας σας, άλαλα τα χείλη του κολλητού... "Θα ζυγίζει τα δεδομένα το φιλαράκι μου" σκέφτηκες "για να μπορέσει να τοποθετηθεί, να μου πει τη γνώμη του. Ενδιαφέρεται για μένα. Τι φίλος είναι"; (Κοιμήσου αγγελούδι μου... κι η τύχη σου δουλεύει...). Και κάπου εκεί, πάνω στα χαρούμενα νέα σου... ξεκινά το πατιρντί! Το ύφος του κολλητού δε διαφέρει από την προηγούμενη φορά που άκουσε καλά μαντάτα για τη ζωή σου, μόνο που τώρα αρχίζει να είναι και απαξιωτικό . "Θα σε έχουνε δούλο" και "σιγά τη δουλειά που βρήκες" και "μη νομίζεις ότι θα 'ναι όλα ρόδινα" και "σιγά μη σε κρατήσουνε, δεν ξέρεις τώρα τι γίνεται, για κορόιδα ψάχνουνε" και "σιγά μην κάνεις και καριέρα" και "μια ωραία πρωία θα σε πετάξουνε έξω, δεν ξέρω εγώ...; Εγώ για σένα το λέω..."; Και κάπου εκεί έριξες τα μούτρα στο πάτωμα και άρχισες σοβαρά να σκέφτεσαι ακόμα και την παραίτηση πριν καλά καλά αρχίσεις.
Μα για μισό λεπτό.... είναι λογικό αυτό; Κάτι δεν πάει καλά!
Γιατί και το Μαράκι να αποδειχθεί άνθρακας αντί για θησαυρός και από τη δουλειά να σε διώξουν και οτιδήποτε άλλο σου συμβαίνει τώρα ποιός σου λέει ότι μπορείς να είσαι σίγουρος για το πως θα είναι μετά; Δηλαδή, αποκλείεται να είναι μια χαρά; Και γιατί απαραιτήτως αυτό το μετά να είναι πάντα μαύρο; Ειδικά όταν έχει όλες τις προδιαγραφές να πάει καλά. Όταν η ζυγαριά κλείνει κατά πολύ στα θετικά. Η ζωή έχει δύο όψεις και όλοι μας κατά καιρούς τις συναντάμε και τις δύο σε όλους τους τομείς. Με την αδράνεια, την απαισιοδοξία, την προκατάληψη και τον μηδενισμό δεν είναι δυνατόν να προχωρήσεις και να δημιουργήσεις καινούργια πράγματα.
Και εσύ ουδέποτε υπήρξες ανεύθυνος, φορτικός ή χύμα. Γιατί σε αντιμετωπίζει έτσι ο καλύτερός σου φίλος; Γιατί ο κολλητός σου, είναι μια χαρά λογικός στις απόψεις και στις κατευθύνσεις που σου δίνει όταν σου έρχονται φρίκες και συμφορές, ενώ όταν έρχεται η ώρα να αλλάξει το τοπίο και να σου χαμογελάσει η τύχη, θολώνει το βλέμμα του και σε αδειάζει δίχως έλεος;
Γιατί είναι ο άσπονδος κολλητός. Κι ο άσπονδος κολλητός, είναι δύσκολο να φανεί με την πρώτη, γιατί όταν είσαι χάλια θα είναι δίπλα σου, θα σου δώσει συμβουλές επιβίωσης, θα σε κάνει να ξεχάσεις και να προχωρήσεις. Όταν όμως προχωρήσεις ανοδικά και είσαι μια χαρά, δε θα μπορέσει να το δεχτεί με τίποτα. Θα συγκρίνει διαρκώς τον εαυτό του με σένα και δεν θα ανεχτεί να είσαι καλά και πόσο μάλλον καλύτερα από τον ίδιο.
Δεν φταις εσύ. Ακόμα κι αν δεν είσαι ψώνιο, παράλογος ή προκλητικός. Ακόμα κι αν είσαι ένας απλός, χαμηλών τόνων άνθρωπος, ο άσπονδος κολλητός και μόνο που θα μαθαίνει τις καλές εξελίξεις της ζωής σου θα γίνεσαι η αφορμή να χαλάσει η μέρα του. Γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας του. Η στόφα του. Τόσο απλά. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Ή μάλλον μπορείς. Να την κάνεις. Με βήμα ταχύ.
Και να θυμάσαι. Ο καλός ο φίλος δε φαίνεται μόνο στα δύσκολα. Είναι αυτός που συμπαραστέκεται στη λύπη σου, μα πολύ περισσότερο αυτός που χαίρεται αληθινά με τη χαρά σου. Εκεί είναι όλη μπέσα κι η μαγκιά! Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό.
