***Για να κάνεις σύγκριση τιμών και να απολαύσεις τις φθηνότερες διακοπές, κάνε click εδώ!***
Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Ήταν Τρίτη και απ΄ό,τι θυμάμαι ο καιρός ήταν αρκετά δροσερός. Έφτασα στον σταθμό γύρω στις 1.00 το βράδυ. Δεν είχα εκπομπή, αλλά έπρεπε να πάρω επειγόντως έναν φακέλο από το συνεργάτη μου τον Jimmy (φοβερός τύπος). Δεν ήμουν μόνος μου στο αμάξι, γι΄αυτό και τον πήρα τηλέφωνο να κατέβει. Όταν ο κατά μια δεκαετία μεγαλύτερος, Jimmy, είδε τη νεαρή κοπέλα που καθόταν στη θέση του συνοδηγού, άρχισε να μου κάνει κατήχηση για τον γάμο. Δεν είχα κλείσει καλά καλά τα 30, αλλά ο πολύ καλός μου συνεργάτης έκρινε ότι είχε έρθει η ώρα μου να παντρευτώ.
Την επόμενη μέρα που βρεθήκαμε μόνοι μας, άρχισε να μου λέει ότι φαίνεται μια χαρά κοριτσάκι και ότι θα έπρεπε να βιαστώ γιατί τα 30 από τα 40 δεν απέχουν πολύ. Τα δικά του 30 τα θυμόταν σαν χθες. Έφτασε τα 40 χωρίς να καταλάβει πώς…
Η αλήθεια ότι αν και ο Jimmy έλεγε σωστές κουβέντες, δεν πήρα τα λόγια του στα σοβαρά. Πάντα θεωρούσα ότι είχα περισσότερο χρόνο απ΄όσο πραγματικά είχα. Ίσως είναι και ο λόγος που ακόμα καθυστερώ στα ραντεβού μου. Τα λόγια του, ωστόσο, είχαν χαραχθεί μέσα στο μυαλό μου. ''Μετά από 10 χρόνια να πάρεις τηλέφωνο τον γερό Jimmy να του πεις αν είχε δίκιο για το πόσο γρήγορα θα έφτανες τα 40''.
Σ΄αυτά τα δέκα χρόνια πάντα είχα στο μυαλό μου τις κουβέντες του Jimmy. Όχι τις περί γάμου, αυτές είναι για δειλούς. Για το πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια μετά τα 30. Το κοντέρ έγραψε 40 χθες και προσωπικά ούτε που το κατάλαβα. Αν εξαιρέσεις ότι δεν μπορώ καθόλου πλέον το στριμωξίδι, τη βαβούρα (όχι ότι ήμουν και φαν) τους επιφανειακούς τύπους και λίγα ακόμα, δεν έχουν αλλάξει πολλά από αυτά που σκεφτόμουν. ‘Εκανα ένα flashback.
Θυμήθηκα πόσο αργά περνούσε η σχολική σεζόν. Επιστρέφαμε στο σχολείο μετά τις καλοκαιρινές μας διακοπές και μας φαινόταν αιώνας η στιγμή που θα ξαναπηγαίναμε διακοπές. Έστω και αν τώρα αναπολούμε εκείνες τις στιγμές, οι σχολικές τάξεις κρατούσαν μαρτυρικά πολύ. Ο Ιούνιος, ο αγαπημένος μας μήνας, ήταν ακόμα πολύ μακριά για να αποκτήσουν τα μυαλά μας καλοκαιρινή διάθεση. Βολευόμασταν με τα Χριστούγεννα, αλλά και αυτοί οι 3 μήνες μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων έμοιαζαν πενταετία.
Που να φανταζόμασταν τότε ότι θα ερχόταν μια στιγμή που θα θέλαμε να σταματήσουμε τον χρόνο και ότι δεν θα το καταφέρναμε... Από τα 30 και μετά, ο χρόνος μετράει αλλιώς. Η μέρα φεύγει πιο γρήγορα, παρόλο που κοιμάσαι λιγότερο από τις σκοτούρες.
Χθες που έκλεισα τα 40, πέρασε όλη μου η ζωή από το μυαλό μου. Αισθάνθηκα περήφανος που έκανα πάντα ό,τι πρόσταζε η ψυχή και όχι η ηλικία μου. Και ακόμα αυτό κάνω. Θέλω να παίξω ακόμα πολλά μονά μπάσκετ. Είχα μπροστά μου όλη την ημέρα τη μορφή του φίλου μου του Jimmy. Δυστυχώς όμως όχι και το τηλέφωνο του για να του δώσω το δίκιο του και να του πω ότι η ζωή μας αλλάζει όταν αλλάζουμε εμείς…
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ