Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Υπάρχουν διάφορα μότο που έχουν προέλθει από τις εμπειρίες κάποιων, αυτό όμως δε σημαίνει ότι ανταποκρίνονται και στην πραγματικότητα. Πολλοί άνθρωποι συνηθίζουν να προβαίνουν σε μια γενίκευση, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να ισχύει μόνο σ΄αυτούς. Ένα από τα διαδεδομένα λεχθέντα που δεν πιστεύω ότι ισχύει, είναι το ότι οι γυναίκες φεύγουν και οι φίλοι μένουν.
Από την εποχή που στο προαύλιο της πρώτης δημοτικού, ο συμμαθητής μου, Γρηγόρης, μου ζήτησε να γίνουμε φίλοι, έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Φίλοι δε γίναμε, αλλά είχαμε μια πολιτισμένη σχέση, όπως ας πούμε αυτή του Κοκκινάκη με τον Αγγελόπουλο. Θεωρώ ότι σχεδόν ότι όλοι σ΄εκείνη την ηλικία, κάπου στις αρχές του δημοτικού επιλέξαμε τους πρώτους φίλους. Δεν ήμασταν θέση σε θέση να ψάξουμε τους λόγους, αρκούσε η πρώτη ματιά που τους ρίχναμε. Γι΄αυτό και είναι απόλυτα λογικό να μην κάνουμε πλέον παρέα με κανέναν από εκείνη την εποχή.
Φτάνοντας στην ενήλικη μας φάση (18) πλέον και ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, αυτό που προσπαθούσε να γιγαντώσει μέσα μας ο περίγυρος μας είναι ότι οι γυναίκες φεύγουν και οι φίλοι μένουν. Ωραίος είναι ο ρομαντισμός. Είναι ωραίο να πιστεύεις ότι κάτι μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Η αιωνιότητα σου χαρίζει δύναμη. Ήταν ωραίο να ξέρεις ότι ακόμα και αν σου τη φέρει η Χ Ψ Κλέλια (τυχαίο το όνομα), εσύ μπορείς να έχεις δίπλα σου τον αφοσιωμένο φιλαράκο σου, να τον πάρεις ένα τηλέφωνο και να ξεχαστείς. Ναι, έχουν υπάρξει στη ζωή όλων, φίλοι που στάθηκαν δίπλα τους σε μια δύσκολη στιγμή. Ιδιαίτερα στις μετασχολικές ηλικίες, οι φίλοι είναι από τα σημαντικότερα κομμάτια του παζλ της ζωής μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κοπέλα φίλου μου που είχε εκνευριστεί επειδή ο δικός της έβλεπε πιο συχνά εμένα παρά εκείνη. Είχε δίκιο, αλλά τι να κάνει κι εκείνος, αφού έτσι ένιωθε…
Καμιά δεκάρια χρονιά μετά, ωστόσο, που οι ανάγκες αλλάζουν, αλλάζει και το επίπεδο φιλίας. Μπορεί να μη φταίει ο άλλος απαραίτητα, μπορεί να φταις κι εσύ που πλέον έχεις χαθεί με τον φίλο σου. Η ουσία ότι εσύ και αυτός που κάποτε τα πίνατε στη φιλία σας και στην υγεία της αχάριστης, πλέον είστε δυο πολύ καλοί γνωστοί. Τον αποκαλείς βέβαια φίλο σου γιατί μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας δεν είναι ένας απλός γνωστός. Δε μιλάμε να κάνεις παρέα όπως έκανες παλιά, αυτό σίγουρα δε γίνεται. Αλλά το να μην τα λες ούτε στο τηλέφωνο 2-3 φορές τον μήνα, λέει κάτι. Στην ουσία δε νιώθετε την ανάγκη να μοιράζεστε πράγματα και η φιλία είναι περισσότερο ανάμνηση παρά πραγματικότητα.
Υπάρχουν βέβαια οι πολύ δυνατοί δεσμοί ανθρώπων. Υπάρχουν φίλοι που ήταν και είναι ακόμα συνοδοιπόροι σου. Αυτοί δε σταμάτησαν ποτέ να μαθαίνουν την εξέλιξη της ζωής σου. Αυτοί που ξέρεις ότι θα ανταποκρίνονται πάντα στο κάλεσμα σου. Όπως υπάρχουν και οι γυναίκες που δεν έφυγαν ποτέ από κοντά σου, που σε αγάπησαν με όλα σου τα κουσούρια.
Για μένα, λοιπόν, δεν ισχύει το οι γυναίκες φεύγουν, οι φίλοι μένουν. Φεύγουν και οι δυο, απλά οι φίλοι ίσως μένουν λίγο περισσότερο. Εξαιρέσεις υπάρχουν και σε φίλους και σε γυναίκες. Αυτοί που μένουν, οι ξεχωριστοί, είναι αυτοί που αξίζουν περισσότερο για τη ζωή σου. Οι άνθρωποι πρέπει να κρίνονται από το ποιόν τους και όχι από την ταμπέλα τους…
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ
