Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο    

Όταν φτάνεις σ΄ένα σημείο να αναπολείς πράγματα, αρκετά συχνά, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Τις προάλλες σε μια ανύποπτη στιγμή θυμήθηκα το πιο αγαπημένο από τα παιδικά μας πταίσματα, τις φάρσες.

Οι φάρσες στην τρυφερή ηλικία της δικής μου γενιάς ήταν ένα συνηθισμένο φαινόμενο και μάλιστα αρκετά εκνευριστικό γι΄αυτούς που δεν τις έβλεπαν με καλό μάτι. Κάποιοι είχαν μεγαλώσει πριν την ώρα τους, κάποιοι είχαν διαφορετική αίσθηση του χιούμορ, κάποιοι άλλοι δε είχαν καμία απολύτως αίσθηση του αστείου. Θέλοντας και μη όμως στην εποχή της φάρσας, έπρεπε να υποκύψεις κι εσύ που δεν τις γούσταρες . Αν είσαι πάνω από 30, έστω μια φορά σ΄έχει πάρει τηλέφωνο μια «ανύπαρκτη» γκόμενα που την έχει βάλει κάποιος φίλος σου. Αν ήσουν και σχετικά άπειρος, δεν αποκλείεται μάλιστα να περίμενες σε κάποια πλατεία την «πριγκίπισσα» σου, χωρίς όμως αυτή να δώσει σημάδια ζωής. Όταν μάλιστα είχαμε και πρωταπριλιά, η καλύτερη μας. Εκείνη τη μέρα  νομιμοποιούμασταν να ξεπεράσουμε τα όρια μας

Εγώ ανήκω στην πλευρά αυτών που είχαν γίνει ένα με τη φάρσα και δε σας κρύβω ότι δηλώνω ακόμα εραστής της. Αν δεν αντιμετωπίζεις τη ζωή με χιούμορ, τότε κινδυνεύεις από αυτήν. Το χιούμορ είναι το φάρμακο για τα προβλήματα μας, ακόμα και για την κατάθλιψη. Σου αποσπά την προσοχή και ξεχνάς για λίγο το πρόβλημα σου.

Στην παιδική μας ηλικία βέβαια δεν είχαμε φιλοσοφήσει τόσο πολύ τα πράγματα. Ωστόσο, πολλοί από εμάς, είχαμε ως οδηγό επιβίωσης το ένστικτό μας, το οποίο μας έλεγε ότι όσο μπορούμε, πρέπει να παραμείνουμε παιδιά. Πρέπει να παρατείνουμε όσο μας παίρνει τη νεανικότητα μας γιατί στο μέλλον δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει. Σκέψεις ασυναίσθητες, αλλά ικανές για να φέρουν αποτελέσματα. Αυτό βέβαια είχε και το κόστος του, ειδικά για κάποιους που παρέμειναν αιώνιοι φοιτητές και πολύ περισσότερο γι΄αυτούς που κατάφεραν να περάσουν την πανεπιστημιακή πύλη μόνο ως επισκέπτες. Κανείς όμως δε χάνεται. Αν είσαι μάγκας και πιστεύεις στον εαυτό σου, θα βρεις το δρόμο σου.

Στα χρόνια που ζούμε, η φάρσα μοστράρεται μόνο στα τηλεοπτικά προϊόντα. Οι πιτσιρικάδες μέσα σ΄αυτό τον κυκεώνα των αλλαγών έχουν χάσει την αθώα αίσθηση ενός καλοδουλεμένου αστείου. Η φάρσα έχει δώσει τη θέση της στο τρολάρισμα. Πλέον η πιο εκκεντρική πλευρά του εαυτού σου βγαίνει μέσα από τον υπολογιστή σου και εσύ είσαι ένας συνηθισμένος troll της εποχής. Το τρολάρισμα όμως δεν είναι φάρσα. Είναι μια γενική αναστάτωση που προέρχεται από ένα τύπο που έχει βαρεθεί τη ζωή του στον υπολογιστή, αλλά ούτε που σκέφτεται να μην περάσει την υπόλοιπη εκεί.

Άλλωστε η φάρσα είχε αξία όταν έβλεπες φυσικές αντιδράσεις και όχι virtual χαμόγελα. Δυστυχώς όμως έχει έρθει το τέλος της, όπως για πολλά άλλα πράγματα, που μας φέρνουν κοντά στα πιο αθώα μας χρόνια. Μένει μόνο μια πρωταπριλιά για να βγάλει ο καθένας από μέσα του αυτό που νομίζει ό,τι του αναλογεί...Ίσως να είχε δίκιο ο Δάντης τοτε. ''Να `τανε Θεέ μου καλύτερα φάρσα, αχ να `τανε πρωταπριλιά''

Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ