Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Έχω δει αρκετές ταινίες τον τελευταίο καιρό που πραγματεύονται τον όρο ''φιλία''. Η τελευταία ήταν μια γαλλική, με τον αγαπημένο Φρανσουά Κλουζέ και τη φοβερή Κοτιγιάρ σε σκηνοθεσία Γκιγιόμ Κανέ. Το έργο δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά υπήρχαν 2-3 ατάκες, τα τοπία και το τρομερό φινάλε που αποζημίωσαν τους θεατές.
Το κεντρικό μήνυμα της ταινίας ήταν ότι ''φίλος είναι αυτός που είναι δίπλα σου ακριβώς τη στιγμή που τον χρειάζεσαι’’. Το πώς θα καταλάβει πότε πρέπει, είναι δικό του πρόβλημα. Στην προκειμένη περίπτωση οι φίλοι του Κλουζέ αποφάσισαν να ξανασυνδεθούν με τον καταθλιπτικό φίλο τους, κάνοντας του δώρο γενεθλίων την παρουσία τους. Αυτό είναι και το ηθικό δίδαγμα. Οι πραγματικοί φίλοι εμφανίζονται ακόμα και ακάλεστοι, όταν πρέπει.
Στην αρχή ο στραβωμένος από την παλιά παρεξήγηση, Κλουζέ, δεν τους είδε με καλό μάτι, αλλά στη συνέχεια μαλάκωσε. Το φοβερό στην ιστορία, είναι ότι το σκηνικό έλαβε χώρα λίγο πριν ο πρωταγωνιστής πουλήσει το ακριβό του σπίτι, όντας χρεωκοπημένος.
Θέλετε να το πείτε τύχη, εγώ το λέω ένστικτο. Σίγουρα δεν είναι καλό να χάνεσαι με τους φίλους σου. Ουσιαστικά όταν πετάς στα σκουπίδια 2-3 ατόμα που έχεις ξεχωρίσει, πετάς το παρελθόν σου. Πιθανόν όμως να έχεις μια ευκαιρία να επανορθώσεις. Όταν είσαι φίλος με κάποιον για αρκετά χρόνια, έχεις ένστικτο για εκείνον. Ακόμα και δια της σιωπής του μπορείς να καταλάβεις αν είναι καλά. Ακόμα και αν έχεις να τον δεις έναν μήνα, δυο μήνες, έξι μήνες, μπορείς να καταλάβεις αν όλα πηγαίνουν καλά στη ζωή του. Είναι μεγάλη υπόθεση να σε σκέφτονται και να σε νοιάζονται όταν είσαι μακριά.
Στην περίπτωση του Κλουζέ οι φίλοι του απέδειξαν ότι δεν τον ήθελαν κοντά τους μόνο για το καλοκαίρια που τους φιλοξενούσε στη σπιταρόνα του. Παρά την παρεξήγηση που είχε δημιουργηθεί μεταξύ τους, ποτέ δεν τον ξέγραψαν από τη ζωή τους. Την κρίσιμη ώρα ήταν αυτοί που ξαναμπήκαν ενεργά στη ζωή του και έκαναν τη διαφορά. Δυστυχώς τέτοιοι φίλοi υπάρχουν συνήθως στις ταινίες και όχι στην πραγματικότητα.
Κάπου στα 30 πέφτουν οι πρώτες μάσκες, αφού κάποιοι φίλοι βουτάνε με τα μούτρα στη σχέση τους. Στα 40 ούτε λόγος, με κανά δυο παιδάκια και οικογενειακές μαζώξεις ούτε που σε θυμούνται.
Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι φίλοι που χάνονται, είναι ο χρόνος που περνάει, οι ευκαιρίες που δεν έρχονται ξανά ή τουλάχιστον όταν τις έχεις ανάγκη πιο πολύ…
Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις τον χρόνο να περνάει και να μην αφήνει τίποτα στον διάβα του. Οι ευκαιρίες και η τύχη είναι μακρινό παρελθόν. Όσο για για τους φίλους, κλάψ'τα…
Φτάνεις σ΄ένα σημείο που καταλαβαίνεις ότι σε χωρίζουν πιο πολλά πράγματα απ΄ό,τι σε ενώνουν με αυτόν που θεωρούσες κάποτε φίλο σου. Είναι άσχημη αυτή η στιγμή, αλλά δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα. Αν χαθείς για μια παρεξήγηση, μπορεί κάποτε να τα ξαναβρείς. Μια παρεξήγηση δεν είναι πάντα ικανή να δώσει τέλος σε κάτι βαθύ. Αν απλά έχεις γίνει ξένος στην ίδια πόλη χωρίς να έχει συμβεί κάτι, τότε μιλάμε για οριστικό τέλος.
Λένε κάποιοι για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα ότι αλλάζουν οι ζωές των ανθρώπων, γι΄αυτό συμπεριφέρονται διαφορετικά. Μπούρδες. Οι άνθρωποι αλλάζουν και δυστυχώς προς το χειρότερο. Η ζωή σου μπορεί να έχει αλλάξει, αλλά μέσα σε 365 μέρες που έχει ο χρόνος, μπορείς να δείξεις τι έχεις εκτιμήσει και τι όχι. Δε μιλάμε για υπερβολές.
Οι σταθερές σου είναι οι αξίες σου. Αυτές σε κάνουν υπερήφανο. Αυτές που παρέμειναν αναλλοίωτες στο πέρασμα των χρόνων.
Όταν ήμασταν μικροί, το όνειρο μας ήταν να αλλάξουμε τον κόσμο. Στην πορεία κάποιοι λίγοι καταλάβαμε ότι ήταν εξίσου σημαντικό να μην αφήσουμε τον κόσμο να αλλάξει εμάς...
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ