Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο

Είχα αυτή τη συζήτηση με ένα φίλο μου πριν λίγες μέρες, με αφορμή τις άσχημες ειδήσεις που ακούμε τον τελευταίο καιρό. Το κακό μαντάτο είναι κάπου λογικό, καθώς όσο μεγαλώνουμε, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον θάνατο κάποιων μεγαλύτερων από εμάς. Είναι κάτι που σίγουρα δε φανταζόμασταν σε μικρή ηλικία, όπου κυριαρχούσε η ανεμελιά στη ζωή μας.

Είναι χαρακτηριστικό του μικρού παιδιού να νιώθει την αθανασία μέσα στο πετσί του. Μπασκετάκι μέχρι το βράδυ μέσα στον καύσωνα. Κυκλοφορούσαμε χωρίς λεφτά, χωρίς κλειδιά, μόνο με τη σκέψη και τη λαχτάρα μας. Κανένας άγχος για τίποτα. Θυμάμαι τον εαυτό μου που ανέβαινα τα καλοκαίρια με το ποδήλατο στο βουνό και κατέβαινα με μεγάλη ταχύτητα μέχρι τον παραλιακό δρόμο. Τότε φυσικά αγνοούσα την πινακίδα Stop. Τρελά πράγματα. Ευτυχώς έβαλα μυαλό μόνο με ένα σπασμένο χέρι.

Από την άλλη, βέβαια, ζούσαμε ανέμελα όταν ήμασταν παιδιά και για άλλους λόγους. Πρώτα απ΄όλα, δεν υπήρχε αυτή η εγκληματικότητα που υπάρχει τώρα. Θα μπορούσαμε άνετα να αφήσουμε την πόρτα του εξοχικού μας ανοιχτή μέχρι το βράδυ. Τότε, θα έπεφτε κλείδωμα και όταν δεν έμενε στο σπίτι κανένας. Το ‘’κανένας’’ πάντως είναι λίγο ουτοπικό, καθώς η γιαγιά ή ο παππούς θα έμεναν πίσω. Ως γνωστόν, γιαγιά και παππούς σπάνια πάνε μαζί γιατί τρώγονται σαν τα κοκόρια.

Είχαμε τότε κορωνοϊούς και τέτοιου είδους απειλές; Μια φορά έκλεισε το σχολείο μας για ένα μήνα για καταλήψεις. Και αυτό φυσικά συνέβη γιατί η πλειοψηφία των μαθητών επέλεξε να κάνει λίγο τζέρτζελο. Ήταν επιλογή και όχι ανάγκη. Τώρα φυσικά το κλείσιμο ήταν η μοναδική λύση. Τέτοιες απειλές όπως τον κορωνοϊό μπορούσαμε να της δούμε μόνο σε ταινίες. Είμαι σίγουρος ότι αυτό που βιώνουμε σήμερα, μέσα στα επόμενα 5 χρόνια θα έχει γίνει ταινία. Προσωπικά, δεν έχω ξαναδεί τη χώρα μου να περνάει τέτοιες στιγμές. Να είναι κλειστά σχεδόν πάντα και να παίρνουμε απόσταση 2 μέτρων από τον περαστικό που εμφανίζεται μπροστά μας. Αυτές οι σκηνές είναι πρωτόγνωρες για εμάς.

Έχουμε και τις τουρκικές προκλήσεις στα σύνορα και έδεσε το γλυκό. Από τη μια δηλαδή ο ιός, από την άλλη το προσφυγικό, σίγουρα δεν μπορείς να μπεις ότι περνάμε τις καλύτερες μας μέρες.

Βέβαια, αν συνεχίσουν κάποιοι να μη λαμβάνουν υπόψη τους τα μέτρα αντιμετώπισης του κορωνοϊού και συνεχίσουν να συνωστίζονται στις παραλίες, τότε θα έρθουν πολύ χειρότερες μέρες.

Ξέρετε ποια είναι η διαφορά του ανώριμου από τον ανεγκέφαλο; O ανώριμος κάποια στιγμή ωριμάζει, ο ανεγκέφαλος ποτέ.

Πάντα μπορεί να σου συμβεί κάτι πολύ χειρότερο από αυτό που φαντάζεσαι και αυτό θα το καταλάβουν οι ανεγκέφαλοι μόνο όταν τους συμβεί.

Αν και τείνω προς το δεύτερο, δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν τελικά ήμασταν τόσο ανέμελοι μικροί, η απλά τώρα πηγαίνουν όλα στραβά; Το μόνο σίγουρο ότι τώρα αναγνωρίζουμε από μακριά τους ηλίθιους.

Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ