Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Τις τελευταίες μέρες η παγκόσμια μουσική θρηνεί πολύ σπουδαία πρόσωπα. Πρώτα ο θρύλος του heavy metal, Lemmy, o άνθρωπος που συνέδεσε όσο κανένας άλλος το όνομα του με τους Motorhead και ήταν πόστερ σε χιλιάδες νεανικά δωμάτια. Τώρα o David Bowie, άλλος ένας τεράστιος και ιδιαίτερα αγαπητός καλλιτέχνης. Μια μουσική ιδιοφυία που θα αναπαυθεί δίπλα στο Freddy, τον Gary Moore, τον Dio και τους άλλους μεγάλους που έφυγαν.
Κάθε φορά που ''φεύγει'' ένας μεγάλος, στο διαδίκτυο ξεκινάει το τροπάριο της Κασσιανής. Ξαφνικά έγιναν όλοι μεταλάδες. Όταν ''έφυγε'' ο Lemmy, βάσει των σχετικών αναρτήσεων που υπήρχαν, κάποιος καινούριος στο facebook μπορούσε εύκολα να σκεφτεί ότι το μισό facebook ακούει Motorhead. Κάποιος, όμως, που έχει εντρυφήσει περισσότερο στα πράγματα, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ακόμα άσκηση εποχικότητας, καθώς το επίκαιρο πάντα πουλάει. Αν υπήρχαν όλοι αυτοί οι μεταλάδες, σίγουρα θα είχαμε και περισσότερα στέκια με σχετικούς ήχους σε διάφορα σημεία της χώρας. Είμαι σίγουρος ότι οι πραγματικοί φαν του είδους θα έχουν πραγματικά εκνευριστεί μ΄όλη αυτή την γελοιότητα που αντίκρισαν.
Με τον θάνατο του μεγάλου David Bowie η κατάσταση ξέφυγε. Ο πιο οικείος φυσιογνωμικά, Bowie, αποτέλεσε ακόμα μεγαλύτερο πόλο έλξης για πολλούς χρήστες, που πολύ αμφιβάλλω αν ήξεραν έστω και ένα κομμάτι του. Ξαφνικά διαπιστώνω ότι ξέρουν απ'έξω και ανακατωτά όλες τις συνεργασίες του. Μη φανταστεί κάνεις ότι θέλω να μειώσω έστω και 1% τις απώλειες των δυο συγκεκριμένων προσώπων. Όταν μιλάμε για Βοwie και Lemmy, μιλάμε για θρύλους της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Απλά είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό να βλέπεις να τους κλαίνε άτομα που δεν έχουν ουδεμία σχέση μ΄αυτούς και που ουδέποτε τόλμησαν να ποστάρουν έστω ένα κομμάτι τους. Είτε γιατί δεν ήξεραν κανέναν, είτε γιατί θεώρησαν ότι η μουράκλα τους, θα προσέλκυε περισσότερο κόσμο. Θα προτιμούσα όλοι αυτοί να συνεχίσουν να ποστάρουν Μαραβέλια, Μποφίλιου, Μουζουράκη, αυτούς δηλαδή που γνωρίζουν καλύτερα. Και ας αφήσουν λίγο χώρο για τους πραγματικούς φίλους του Βοwie.
Δυστυχώς στις μέρες μας, είναι θλιβερός ο τρόπος με τον οποίον ο κόσμος αντιμετωπίζει τις αξίες. Αποθεώνει το ''τίποτα'' και αποκαθηλώνει έναν ''μεγάλο'' σε μια νύχτα. Αν ο μέσος χρήστης του facebook μάθαινε ότι ο Bowie δεν πλήρωσε την εφορία και τα πήρε όλα μαύρα, ενδεχομένως να είχε την τύχη του Παπακωνσταντίνου. Ο Βασίλης δεν είναι Θηβαίος, ούτε Γιώργος Παπανδρέου. Λοιδωρήθηκε όμως λες και ήταν αυτός που έβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ. Ποιος ο Βασίλης, που μας έχει χαρίσει χιλιάδες αξέχαστες στιγμές και έχει βοηθήσει χρηματικά κόσμο και κοσμάκη την εποχή που τραγουδούσε στη Σφεντόνα....
Όταν ο παραλογισμός γίνεται καθημερινό φαινόμενο, αρχίζει να γίνεται συνήθεια και σου φαίνεται λιγότερο...παράλογος. Είμαι σίγουρος, ωστόσο, ότι υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν απόλυτα τι γράφω. Η παράνοια της εποχής γενικά δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Είναι στιγμές που οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου που τραγουδήθηκαν άρτια από τον Βασίλη στο ''Πόρτο Ρίκο'', μοιάζουν ο μοναδικός μας οδηγός, αλλά παράλληλα και ένα μεγάλο αναπάντητο ερώτημα. ''Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...;''
