Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Θυμάμαι τη γιαγιά μου που με υπερβολική αγάπη μου έλεγε ‘’Μη βγαίνεις μέσα στο κρύο έξω παιδί μου με κοντομάνικο, θα αρρωστήσεις!’’ Κάποιες άλλες φορές, όμως, μου έλεγε να μη βγαίνω γιατί θα με κορόιδευε ο κόσμος. Αναρωτιόμουν όταν ήμουν μικρός ποιοι ήταν αυτοί που θα με κορόιδευαν. Σκεφτόμουν ότι ίσως ήταν οι περαστικοί που σταματούσαμε στα ίδια φανάρια, ή αυτοί που ‘’ξυρίζαμε’’ ο ένας τον άλλον διερχόμενοι από αντίθετα ρεύματα κυκλοφορίας πεζών.
Στην πορεία κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα κοινωνικό στερεότυπο, ότι δηλαδή τον χειμώνα δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις όπως το καλοκαίρι, ακόμα και στους ίδιους βαθμούς θερμοκρασίας. Όταν βέβαια αρχίζεις και καταλαβαίνεις ποιος είναι ο κόσμος και τι δεν μπορεί να σου προσφέρει, τον γράφεις εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Αν ψάξουμε στο παρελθόν μας, θα βρούμε αρκετά στερεότυπα που καθόρισαν τη ζωή μας. Ένα από το πιο δυνατά με τα οποία μεγαλώσαμε, είναι το ότι οι άνδρες δεν επιτρέπεται να κλαίνε. Κατά το στερεότυπο, οι άνδρες είναι οι βράχοι του σπιτιού και πρέπει να μη λυγίζουν στα δύσκολα ώστε να δίνουν δύναμη στα γυναικόπαιδα που είναι γύρω τους. Όσο και αν φαίνεται υπερβολικό σε κάποιους, έχει επιχειρηθεί πολλές φορές στο παρελθόν να αποδομηθεί η προσωπικότητα κάποιων, επειδή έκλαψαν σε κάποιες δύσκολες στιγμές τους.
Το χειρότερο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία υποτιθέμενης ισότητας, αλλά το δάκρυ του άνδρα εκτιμάται εντελώς διαφορετικά από αυτό της γυναίκας. Λες και ο άνδρας δεν είναι άνθρωπος και δεν έχει δικαίωμα να πνίξει το πόνο του με κλάμα. Λες και δεν ξέρουμε ότι ακόμα και αυτοί που δεν κλαίνε στα φανερά, κλαίνε αρκετές φορές στα ενδότερα, αφήνοντας μόνο την ψυχή τους ή τον καθρέφτη να βλέπει τα δάκρυα τους. Το αν κλάψεις σε κάποιες δύσκολες φάσεις της ζωής σου δε σε κάνει λιγότερο άνδρα. Ο ανδρισμός έχει να κάνει πολύ περισσότερο με τη συνάρτηση λόγων και πράξεων και πολύ λιγότερο με το αποτύπωμα που αφήνει το δάκρυ. Γιατί δηλαδή είναι κακό να κλάψει, αυτός που στην ψυχή του είναι χαραγμένη η απώλεια, αυτός που ομάδα του έχασε μια κατηγορία εξαιτίας του, ή αυτός που είδε ματαιότητα στη ζωή του. Είναι πιο άνδρας δηλαδή ο ψεύτης, ο δοσίλογος και ο αναίσθητος;
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πάντως, δε θα μου άρεσε να βλέπω έναν άνδρα να κλαίει συχνά. Χωρίς να επηρεάζομαι από κανένα στερεότυπο, η αίσθηση μου είναι ότι όταν κάποιος καταβάλλεται συνέχεια από τα προβλήματα του, μάλλον δεν έχει ακόμα ανδρωθεί και έχει μείνει στάσιμος. Από την άλλη, όμως, είναι φορές που το αληθινό ανδρικό κλάμα είναι ανατριχιαστικό. Είναι φορές που αυτό το κλάμα και όχι το κλαψούρισμα, εκφράζει το αληθινό πόνο και σε κάνει να βλέπεις το μεγαλείο της ανδρικής ψυχής. Οι περισσότεροι βέβαια προτιμάμε τον καθρέφτη μας, καθώς μόνο αυτός έχει το ελεύθερο να μας βλέπει και να μας χαρακτηρίζει όπως θέλει. Ίσως γιατί αυτός θα είναι εκεί και στην επόμενη μας χαρά…
