Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Μόδα ήταν και πέρασε; Για αυτούς που απλά τους άρεσε ίσως, για εμάς που το λατρέψαμε αποτέλεσε στάση ζωής και το απόλυτο μέσο έκφρασης. Οι πιτσιρικάδες της δεκαετίας του 90’ θα έχουν ακόμα χαραγμένες στη μνήμη τους τις δεκάδες αφιερώσεις και μουσικές παραγγελιές που είχαν κάνει την ώρα της αγαπημένης τους εκπομπής. Κάποιους μπορεί να ξενίζει ο όρος αγαπημένη ραδιοφωνική εκπομπή, αλλά αυτό τότε ήταν μια πραγματικότητα. Σαν να λέμε το ραδιοφωνικό ''Game of Thrones''. Άμα δεν έχεις αφιερώσει κάπου ένα ''Soldier of fortune'', δεν έχεις ιδέα από ραδιόφωνο…
Οι πιο τυχεροί από εμάς κατάφεραν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα. Να κάτσουν δηλαδή στην καρέκλα του ραδιοφωνικού παραγωγού και πίσω από ένα μικρόφωνο να δίνουν όλο τους το ‘’είναι’’. Αυτή είναι η μαγεία του ραδιοφώνου! Να δίνεις όλο σου το ‘’είναι’’. Να εκτίθεσαι χωρίς να φοβάσαι τι συνέπειες. Να κάνεις τον άλλον να φαντάζεται, ακόμα και να φαντασιώνεται. Το να μιλάς ανά 3 κομμάτια και να λες για την κίνηση στους δρόμους, δεν είναι ραδιόφωνο. Είναι απλά ένα ενημερωτικό δελτίο. Εμείς που αγαπήσαμε το εν λόγω μέσο είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε όποιο κομμάτι κεφάραμε οποιαδήποτε στιγμή. Από και αν επρόκειτο για το πιο ακατάλληλο κομμάτι την πιο ακατάλληλη στιγμή. Κανένα δεν πείραζε αν ο άλλος έβαζε ''Fade to black'' μέσα στο καταμεσήμερο. Για αυτό άλλωστε το αποκαλούσαμε ελεύθερο ραδιόφωνο.
Από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας οι σταθμοί άρχισαν να λιγοστεύουν, αφού οι άδειες έβγαιναν μόνο για τους μεγαλοϊδιοκτήτες. Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι που δεν άνηκαν στο κατεστημένο που άντεξαν και συνέχισαν το έργο τους. Κάπου όμως στα μέσα της περασμένης δεκαετίας ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και γι΄αυτούς. Με το κλείσιμο του Jeronimo Groovy έμελε να σηματοδοτηθεί το τέλος της ελεύθερης ραδιοφωνίας, αφού πρωτίστως είχε κλείσει ο Ανδρομέδα, ο Καλλιτεχνούπολη, ο Sprint Fm και αρκετοί ακόμα σταθμοί που είχαν αφήσει το δικό τους στίγμα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την τελευταία φορά που πήγα να πληρωθώ από τον Jeronimo Groovy. Ήταν μεσημέρι και επικρατούσε κατήφεια, αφού αυτό που όλο αποφευγόταν την τελευταία στιγμή, αυτή τη φορά θα γινόταν. Ο Jeronimo Groovy σε λίγες μέρες θα περνούσε στα χέρια του Αλαφούζου και όλοι εμείς θα έπρεπε να βρούμε νέα ραδιοφωνική στέγη. Ο διάλογος δυο παλιών παραγωγών του σταθμού ηχεί στα αυτιά μου ακόμα και τώρα.
-Φίλε, μαζί με τον Groovy, νιώθω ότι τελειώνει τα καλοκαίρι της ζωής μου, έλεγε ο ένας.
-Κάπως έτσι κι εγώ, έγνεφε καταφατικά ο άλλος.
Εγώ αρκετά μικρότερος από αυτούς, παρά τη θλίψη μου, έβρισκα υπερβολικά τα λόγια τους, αλλά μάλλον σκεφτόμουν επιπόλαια. Το κατάλαβα λίγο αργότερα στον ΟASIS, όταν σε μια παρόμοια εκπομπή λίγα πράγματα μου θύμιζαν αυτά που πέρασα στον Groovy.
Το ραδιόφωνο στην Ελλάδα άνθισε στις αρχές της δεκαετίες του 90 και έσβησε στα μέσα της προηγούμενης, λίγο πριν κάνει την εμφάνιση του το facebook. Το παραμύθι της ελεύθερης ραδιοφωνίας κράτησε μόλις 15 χρόνια (περίπου), αλλά ήταν τόσο έντονο που νόμιζες ότι επρόκειτο για μια ολόκληρη ζωή.
Αυτό που (δεν) ακούμε τώρα, σίγουρα δεν είναι αυτό που αγαπήσαμε. Εμείς μεγαλώσαμε με τη φαντασία μας να καλπάζει, ακούγοντας μια φωνή πάνω σ΄ένα τραγούδι. Η φαντασία δεν μπορεί να καλπάσει ακούγοντας μια καμένη τηλεοπτική φάτσα να μοστράρεται. Τι απέμεινε; Ο Αthens Free Radio 98.1, o μοναδικός σταθμός που θυμίζει κάτι από τα παλιά.
Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι που αγάπησαν πολύ το ραδιόφωνο είχαν σαν όνειρο να αλλάξουν τον κόσμο. Μπορεί να μην τα κατάφεραν, πρέπει ωστόσο να είναι περήφανοι που δεν άφησαν τον κόσμο να αλλάξει αυτούς...
