Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα τα νιώσαμε στην εφηβική μας ηλικία. Ίσως τότε να μην ήμασταν σε θέση να δώσουμε την απαραίτητη διάσταση στο γεγονός, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να ξεχάσουμε την ανατριχίλα εκείνων των καιρών.
Με τα χρόνια αρχίζαμε να καταλαβαίνουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και τη σημασία που είχε για την ψυχολογία μας η κοπέλα που θα γέμιζε την ψυχή και το μυαλό μας. Η ομορφιά της νεαρής ηλικίας εκείνα τα χρόνια είχε να κάνει με το απόλυτο. Αυτή η άγνοια κινδύνου που υπήρχε ήταν συναρπαστική. Νόμιζες ότι είσαι αθάνατος, νόμιζες ότι υπάρχει το τέλειο και είχες κάθε δικαίωμα να απεχθάνεσαι κάθε είδους συμβιβασμό.
Ο έρωτας δεν έχει κάνει πάντα με πρόσωπα. Αρκετοί από τη δική μου γενιά υπήρξαν εραστές του ονείρου τους. Είτε αυτό είχε να κάνει με ραδιοφωνικές εκπομπές, είτε με μπάσκετ, είτε με μηχανοκίνητα. Καθένας από εμάς αγαπούσε αυτό που τον γέμιζε χωρίς ουσιαστικά να νοιάζεται για τον αν θα μπορούσε να ζήσει μέσα από αυτό. Αυτό που μάς γέμιζε σ΄εκείνη τη φάση της ζωής ήταν η στιγμή, η αιωνιότητα και όχι το χρήμα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει εκπομπές στα 21 μου και να χαλάω όλο το βδομαδιάτικό μου σε cd και ταξί, χωρίς να παίρνω κάποια αμοιβή από τον σταθμό. Ήμουν ευγνώμων, όμως, στον σταθμό γιατί με άφηνε να κάνω πραγματικότητα τη μεγαλύτερη μέχρι τότε επιθυμία μου. Μου επέτρεπε να είμαι ο απόλυτος εραστής του ονείρου μου…
Όλα αυτά φυσικά ακούγονται πολύ μακρινά τη σήμερον ημέρα. Πέρα από το γεγονός ότι οι νέοι ενδιαφέρονται μόνο για το χρήμα, δεν νιώθουν καμία ευγνωμοσύνη για κανέναν. Κάνουν απλά ότι σέβονται αυτόν που τους πληρώνει. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό δεν είναι σεβασμός, αλλά φόβος. Μόλις περάσει αυτός ο φόβος, έρχεται η αχαριστία. Πάντα ίσχυε το ουδείς αχάριστος εκ του ευεργητεθέντος. Με τα χρόνια, όμως, επιβεβαιώνεται όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό.
Δεν νομίζω ότι φταίει μόνο η κρίση που οι νεότεροι δεν θα γίνουν ποτέ εραστές ενός ονείρου. Φταίνε και οι γονείς που βάζουν τα παιδιά από μικρά να ασχοληθούν με πράγματα που θα τους αποφέρουν μόνο οικονομικά. Λες και εμείς που στα 20 δεν είχαμε λεφτά να φάμε έξω, πάθαμε κάτι…
Είναι εκνευριστικό και απογοητευτικό συνάμα να βλέπεις παιδιά 20 χρόνων να μη θέλουν να κάνουν τίποτα τσάμπα. Να μην είναι εραστές κανενός ονείρου. Έχουν μάθει να δίνουν τόσο ...όσο. Αργότερα δεν θα δίνουν ούτε του αγγέλου τους νερό. Αυτοί δυστυχώς δεν μάθουν πως είναι ο πραγματικός άγγελος…
