Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο

Eίχα πολλά χρόνια να δω τηλεόραση μετά την Ανάσταση, καθώς δεν υπήρχε κάτι που να με τραβήξει. Χθες, ωστόσο, το μάτι μου έπεσε πάνω στην Καίτη Γαρμπή και στη συναυλία της για τα 30 χρόνια της στο χώρο. Κατ΄εμέ η εν λόγω καλλιτέχνιδα ήταν μακράν η πιο σέξι της χρυσής δεκαετίας της ποπ σκηνής. Είχα λοιπόν έναν λόγο παραπάνω να αράξω στο κρεβάτι και να παρακολουθήσω τα δρώμενα στο Κατράκειο.

Το λεοπάρ κοστούμι που φορούσε στην πρώτη της εμφάνιση, δε βοήθησε να δούμε τα πιο καλλίγραμμα πόδια των 90s. Παρά ταύτα, η γοητεία που ασκούσε τότε, δεν είχε χαθεί. Σαν το παλιό κρασί. Η σεξουαλικότητα είναι κάτι που δε χάνεται. Άμα δε γίνεις 800 κιλά στην πορεία, αντέχεις στον χρόνο. Έτσι και η Καίτη, ανθεκτική και εντυπωσιακή, μας γύρισε αρκετά χρόνια πίσω. Στα χρόνια που βασίλευε η απλότητα, η αθωότητα και η ανεμελιά. Στα χρόνια που κόσμος γούσταρε να θαυμάζει και όχι μόνο να θαυμάζεται. Στα χρόνια που δεν υπήρχε τόση βιτρίνα. Στα χρόνια που γελάγαμε με τους δήθεν.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Μιχάλη Ρακιντζή και τον Πουφ του. Ο ορισμός τους τρυφερού καλλιτέχνη. Ο άνθρωπος έφερε ολόκληρο Ίαν Γκίλαν στην Ελλάδα. Αν αρχίσω να λέω ονόματα, θα ξεχάσω αρκετά και θα είναι άδικο για κάποιους. Απλά υπήρχαν κάποιοι καλλιτέχνες που τους ακούω ακόμα και τώρα και ξεχνάω τη μαυρίλα της εποχής. Ακούω τον Στέφανο Κορκολή ας πούμε και καταλαβαίνω τι είναι να τραγουδάς με πάθος. Τεράστιος καλλιτέχνης, χωρίς σπουδαία φωνή, που όμως με το πάθος και τη φοβερή χροιά του, σε μάγευε. To ''Χωρίς Εσένα'' μπορεί και να είναι το καλύτερο ελληνικό ποπ κομμάτι.

Η πλάκα είναι ότι όλο αυτό που θυμόμαστε εμείς οι παλιοί, δεν κράτησε ούτε 10 χρόνια. Ξεκίνησε κάπου στο 86 με και τελείωσε κάπου στα μέσα της επόμενης δεκαετίας. Υπήρχαν ποπ καλλιτέχνες στη συνέχεια, αλλά όσο πλησιάζαμε προς το μιλένιουμ, ήταν φανερό ότι αυτή η χρυσή εποχή αποτελούσε πια παρελθόν.

Γι΄αυτό και σήμερα Κυριακή του Πάσχα 18.00-21.00 non stop επιτυχίες από τα χρυσά χρόνια της ποπ σκηνής

στο  https://simplyman.gr/radio.html

Κάποιες φορές αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καλλιτέχνες που σημάδεψαν με τρυφερότητα τα σχολικά μας χρόνια. Είμαι περήφανος που μεγάλωσα με αυτούς και όχι με τις σειρήνες των hashtag…

Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο, πατήστε εδώ