Γράφει ο Σπύρος Τσιώτσης
Υπάρχουν ταινίες που ομολογουμένως αρέσουν στο ευρύ κοινό, είτε γιατί είναι αριστουργήματα είτε γιατί εκτός από καλές, αγγίζουν και κάποια σημαντικά ζητήματα της κοινωνίας, ασχολούνται με γεγονότα που διαμόρφωσαν την ιστορία κτλ. Από την άλλη πλευρά, με άκρως υποκειμενικά κριτήρια, ταινίες που μας αρέσουν, είναι λογικό να μη λένε και πολλά, ακόμα και σε κοντινούς μας ανθρώπους πολλές φορές.
Υπάρχουν όμως ταινίες, οι οποίες δεν μας είναι απλά μόνο αρεστές, δεν είναι αυτό που λέμε ταινιάρες, σύμφωνα με τα υποκειμενικά κριτήρια του καθενός, αλλά με τις δυο ώρες που αφιερώνουμε για να τις δούμε, έχουν μια επίδραση, έστω και μικρή στην οπτική μας. Η παρακάτω λίστα με τέτοιου είδους ταινίες είναι αυστηρώς προσωπική λοιπόν και δεν έχει να κάνει με τι είναι ευρέως αναμενόμενο ή αποδεκτό. Επιπλέον, επειδή κάποιες από αυτές τις ταινίες μπορεί να μην τις έχετε δει, θα προσπαθήσω όσο μπορώ να μην κάνω spoilers.
1. FightClub. Ηθελημένα παρακμιακό περιβάλλον και σκοτεινή ατμόσφαιρα συνθέτουν τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της ταινίας. Εξάλλου ο ίδιος δημιουργός μας είχε δώσει το εξαιρετικά δυσοίωνο θρίλερ χωρίς χάπι έντ Sevenπριν λίγα χρόνια. Τι είναι το FightClub? Πολύ απλά μια αναγκαστική ματιά στον καθρέφτη του υπερκαταναλωτικού μας εαυτού, ο οποίος ζει για να παράγει χρήμα, να αγοράζει, να καταναλώνει και να χρεώνεται. Πολλές φορές χωρίς καμία απολύτως φυσιολογική ανάγκη να εξυπηρετείται, πέραν των αναγκών αυτών που ελέγχουν το σύστημα. Το Fight Club είναι η οργάνωση ενός ενεργού τρόπου αντίδρασης τουλάχιστον σε φαντασιακό επίπεδο και η ενεργοποίηση του μυαλού ώστε να αρχίσεις να βλέπεις τον κόσμο όπως είναι πραγματικά.
2. Λίστα του Σίντλερ. Όπως είπαμε παραπάνω η κοινωνία δεν είναι αγγελικά πλασμένη, τι μπορείς να κάνεις εσύ λοιπόν γι αυτό; Η απάντηση είναι, κάνε ότι μπορείς! Αυτό ακριβώς κάνει ένας καλοπερασάκιας γερμανός βιομήχανος όταν καταλαβαίνει ότι οι Ναζί, είναι κάτι παραπάνω από αδίστακτοι καπιταλιστές. Βοηθάει με όποιον τρόπο μπορεί τους Εβραίους κρατουμένους - εργάτες τους να γλυτώσουν τους θαλάμους αερίων και στο τέλος τους φυγαδεύει. Πραγματική ιστορία ενός ανθρώπου που βραβεύτηκε για τη δράση του, ενώ αρχικά εκμεταλλευόταν την εργασία των τροφίμων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
3. Σκοτεινός Ιππότης. Οι υπερήρωες συνήθως είναι η ενσάρκωση του καλού ο κόσμος του ζητωκραυγάζει και όλα τα σχετικά. Όχι όμως όταν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν κακό χωρίς ψυχή (ο Χιθ Λέτζερ έχασε τα λογικά του ουσιαστικά ενσαρκώνοντας τον τζόκερ) που απλά θέλει να δει τον κόσμο να καίγεται (Michael KAne Τι ατάκα!!!). Ο Μπάτμαν σε αυτή την ταινία, πλησιάζει την πραγματικότητα ίσως πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Αποφασίζει να πάρει απάνω του όλο το φταίξιμο για μια σειρά από γεγονότα γιατί μόνο έτσι θα προστατευθεί το κύρος των θεσμών που παρέχουν συνοχή στην κοινωνία. Δεν είναι κάτι περίπλοκο ή δύσκολο να το θέσει σε κίνηση, αλλά το βάρος που θα επωμιστεί θα τον συνθλίψει σε ατομικό επίπεδο αλλά και ως σύμβολο.
4. Coach Carter Πραγματική ιστορία ενός προπονητή μπάσκετ σε μια ομάδα Λυκείου. Ένας πρώην άσος της ομάδας αναλαμβάνει να προπονήσει και να καθοδηγήσει τα παιδιά τόσο στο μπάσκετ όσο και στην εκπλήρωση των ακαδημαϊκών τους στόχων. Και αν η ομάδα είναι σε μαύρο χάλι, οι μαθητές δεν ξέρουν τα βασικά, αφού πάνε απλά στο σχολείο για να μην μπλέξουν με συμμορίες. Όλα όμως μπαίνουν σε μια σωστή σειρά, με πολύ υπομονή και επιμονή και από τις δυο πλευρές, παιδιά - προπονητής. Εκτός από κοινωνικά μηνύματα έχει και πολύ μπασκετάκι. Είπαμε προσωπικά κολλήματα
5. HEAT. Εκτός από Πατσίνο και Ντε Νίρο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους αυτή η ταινία έχει κάτι πολύ βασικό, που μέχρι τότε έλειπε από τις αστυνομικές ταινίες δράσης με ωραία μουσική και εξωραϊσμό της βίας στις ανάλογες σκηνές. Διαθέτει ωμό ρεαλισμό, ειδικά στη σκηνή της τελευταίας ληστείας, όπου πολλοί σκοτώνονται ή τραυματίζονται και μουσική δεν υπάρχει για να μη δώσει αισθητική βίντεο κλίπ αισθητική, σε ένα χρονικό σημείο που πρωταγωνιστούν, ο φόβος, η αδρεναλίνη, ο ιδρώτας και το αίμα. Το ίδιο ισχύει και στην υπόθεση, όπου η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε κάλους και κακούς είναι θολή, όπως στην πραγματική ζωή.
Γιατί ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ ότι ο κινηματόγραφος αντιγράφει τη ζωή δε θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αλήθεια.
