Από τον Γρηγόρη Τερζάκη - Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
O Michael Mann καταπιάνεται με computer hackers και επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με την νεα του ταινία Blackhat.
Ένας ιδιοφυείς χάκερ που εκτίει πολυετή ποινή φυλάκισης βοηθάει τις αμερικανικές και κινέζικες αρχές να αντιμετωπίσουν έναν αόρατο κυβερνοτρομοκράτη, ο οποίος έχει επιτεθεί σε ασιατικό πυρηνικό εργοστάσιο και στη διεθνή χρηματαγορά.
Ο Michael Mann για μία ακόμα φορά έχει δημιουργήσει μια κινηματογραφικά εμπνευσμένη αφήγηση με τα γνωστά πανοραμικά βραδυνά πλανά του και το ιδιαίτερα απολαυστικό sound-design που χαρακτηρίζει τις ταινίες του.
Στο BlackHat χρησιμοποιεί πολύ κίνηση με κάμερα στο χέρι και αφήνει σε σημεία και κόκκο στην φωτογραφία από άποψη, δημιουργώντας με τον μοναδικό του τρόπο την νοσταλγία μιας ατμόσφαιρας εμπνευσμένης από την 7η τέχνη των 80’s.
Συνολικά η ταινία όμως δεν δείχνει να έχει την δυναμική που θα περιμέναμε, δυστυχώς το σενάριο δεν μοιάζει να δένει και να μας ταξιδεύει ανάλογα.
Χαοτικό σε κάποια σημεία, υπερβολικό με «απιθανότητες» και με όχι τόσο γοητευτικούς χαρακτήρες υπολείπεται κατά πολύ από τα προηγούμενα σενάρια των ταινιών του Michael Mann.
To Blackhat κατά την γνώμη μου δεν πλησιάζει σε καμία περίπτωση την μαγεία του Heat ή του Collateral, μάλλον στην ανάγνωση μου είναι αρκετά υποδεέστερο και απο το παρεξηγημένο Miami Vice.
Είναι όμως μια ταινία που φέρει όλα εκείνα τα σκηνοθετικά στοιχειά που αγαπήσαμε στο Micheal Mann και αυτό από μόνο του αποτελεί ίσως μονόδρομο για τους φανατικούς οπαδούς του να αφιερώσουν 133 λεπτά στην σκοτεινή αίθουσα.
Για να βρείτε τον Γρηγόρη Τερζάκη στο facebook, πατήστε εδώ.
