H ματιά του Simplyman

Βλέποντας σήμερα την ταινία του Baz Luhrmann με την εξαιρετική ερμηνεία του Austin Butler, ταξίδεψα μαζί με τον Έλβις και στο δικό μου παρελθόν…

Η σχέση μου με τον Ελβις είναι μια από εκείνες τις περίεργες μεταφυσικές ιστορίες που βιώνουμε όλοι στην ζωή μας χωρίς να μπορούμε να τις εξηγήσουμε…. Μεγάλωσα στα 80ς που η διεθνής μουσική σκηνή είχε αλλάξει ριζικά, νέα ρεύματα, ροκ συγκροτήματα, heavy metal μπάντες, disco , αργότερα ραπ, μετα ηλεκτρονική μουσική techno κλπ …και όμως για κάποιον περίεργο λόγο από μικρός δέθηκα με τον Έλβις, ανεξήγητα , τον γνώρισα κατά κάποιο τρόπο εντελώς μόνος μου, ίσως με κάποια μικρή επιρροή από την μάνα μου που τον μνημόνευέ κάποιες φορές. Αγόρασα από πιτσιρίκας βινυλια του από δισκάδικα στο Μαρούσι και στην Πανεπιστήμιου και αργότερα τις επετειακές συλλογές που έβρισκα μπροστά μου σαν φοιτητής. Oταν μετακόμισα μικρός στο νέο μου σπίτι, ακριβώς στο τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου ήταν κολλημένη η αφίσα με την ασπρόμαυρη φωτο που βλέπετε πιο κάτω… και ένα από τα πρώτα άρθρα μου στο Simplyman ήταν γραμμένο για τον Elvis. Ο τρόπος που τραγουδάει δακρύζοντας και χάνοντας τα λόγια του στο ‘’ are you lonesome tonight ‘’ ενώ παραδέχονταν την καθολική μοναξιά και κατάθλιψη που ζούσε στην τελευταία του συναυλία στην Indianapolis τον Ιούνιο του 1977 ηταν συγκλονιστικός.

Για όλους τους φίλους του Elvis που νιώθετε κάπως σαν και εμένα αξίζει να δείτε μια ταινία που σίγουρα ο Luhrmann ειχε οραματιστεί και δούλευε για αυτή αρκετό καιρό η μάλλον υποψιάζομαι για αρκετά χρόνια… Μια μικρή κοιλιά και μια μικρή ζαλάδα από το πολύ νευρικό σφιχτό μοντάζ εκεί κοντά στην μέση της ταινίας μοιάζουν μόνο σαν να έπεσε λίγο παραπάνω αλάτι σε ένα απολαυστικό gourmet πιάτο που θα το θυμάσαι για καιρό…. Ίσως θα είχε συμβολική αξία η ταινία να έκανε πρεμιέρα σε 3 εβδομάδες, ακριβώς δηλαδή στις 16 Αυγούστου που ήταν και η μέρα που μας αποχαιρέτησε ο Βασιλιάς!