Από την Ελεονώρα Μάη
Εδώ και αρκετό καιρό παρατηρώ μια κοινή συμπεριφορά σε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Αυτό ακριβώς είναι που μου κίνησε την περιέργεια…. το ότι είναι πολλές οι περιπτώσεις ανθρώπων γύρω μου, και όχι μόνο, που φοβούνται ή δεν τους ενδιαφέρει η “δέσμευση”.
Και για να μην παρεξηγηθώ ας διευκρινίσουμε κάποια πράγματα! Όταν αναφέρω την “δέσμευση” δεν εννοώ απαραίτητα τον γάμο, αλλά την δέσμευση σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Βέβαια κυριαρχεί στο κομμάτι των σχέσεων (και τονίζω πάλι όχι απαραίτητα σχέσεις για γάμο).
Το πρώτο κομμάτι είναι το απλό κατά τη γνώμη μου και είναι οι δεσμεύσεις της καθημερινότητας, μια δουλειά, υποχρεώσεις οικονομικές, νομικές και άλλα τέτοια…. Αυτά είναι μια απόφαση που περιέχουν και ρίσκο, δεν θα πω το αντίθετο, αλλά είναι ένα ναι ή ένα όχι (σχετικά απλή απόφαση και πιο εύκολη για τους ορθολογιστές!).
Τώρα όμως ας περάσουμε στο δύσκολο κομμάτι, σε αυτό της σχέσης. Εδώ θα αναφερθώ στο πόσο εύκολα πλέον οι άνθρωποι αποζητούν κάτι εφήμερο απλώς για να καλύψουν - ναι θα το πω - τις σεξουαλικές τους ανάγκες. Δεν αναφέρομαι στα νεαρά άτομα αλλά και σε πιο μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους. Το 90% των ανθρώπων γύρω μου δεν επιθυμούν να κάνουν μια “σχέση”. Οι λόγοι πολλοί, κάποιοι από αυτούς δικαιολογημένοι . Μια προηγούμενη ερωτική απογοήτευση είναι συνήθως η αιτία. Κλειδώνουμε και οχυρώνουμε την καρδιά μας πίσω από τον φόβο μήπως πληγωθεί ξανά... Άλλες φορές πάλι είναι ο τρόπος ζωής. Από που προέρχονται όμως όλα αυτά; Απλός φόβος της δέσμευσης; Κι αν ναι πόσο απλός είναι αυτός ο φόβος; Φοβόμαστε την δέσμευση μήπως ανακαλύψουμε πράγματα για τον εαυτό μας που δεν θα μπορούμε να διαχειριστούμε; Μήπως το βλέπουμε λίγο εγωιστικά; Μήπως δεν θέλουμε να θυσιάσουμε τα συναισθήματα μας γιατί φοβόμαστε το μετά; Δηλαδή δεν το ρισκάρουμε και πολύ.
Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας, ότι υπάρχουν και κάποιοι άλλοι παράγοντες, όπως τα επαγγελματικά που καθορίζουν το επόμενο παράγοντα που είναι τα οικονομικά. Πολλοί άνθρωποι δεν τολμούν αυτό το κάτι παραπάνω στη ζωή τους γιατί δεν έχουν την δυνατότητα να συντηρήσουν μια σχέση κι αν το τολμήσουν τα αποτελέσματα δεν είναι θετικά στο τέλος. Υπάρχουν άνθρωποι που αναγκάζονται να φύγουν μακριά από τα αγαπημένα τους άτομα για επαγγελματικούς λόγους και στο τέλος καταλήγουν με άδειες τσέπες από τα πάνε έλα για να ειδωθούν για 1 ή 2 μέρες. Στο τέλος καταλήγουν κουρασμένοι και απογοητευμένοι με αποτέλεσμα να μην επιχειρήσουν ξανά το ίδιο περιμένοντας να καλυτερέψει η ζωή τους για να το προσπαθήσουν ξανά. Έχω και εδώ ερωτήσεις - προβληματισμούς!
Ακούω από τους μεγαλύτερους πως στα δικά τους χρόνια δεν χώριζαν και τόσο εύκολα παρ’ όλες τις δυσκολίες που είχαν, που σημειωτέον ήταν περισσότερες κατά τη γνώμη μου. Βέβαια την αλήθεια μου θα την πω, ήταν άλλα τα πρότυπα της κοινωνίας τότε. Επανέρχομαι στους προβληματισμούς! Πόσο έχουν αλλάξει τα κοινωνικά πρότυπα στις μέρες μας; Πόσο είμαστε διατεθειμένοι να παλέψουμε για να κρατήσουμε μια σχέση ζωντανή; Μήπως μαζί με την κοινωνία αλλάξαμε και εμείς; Άλλωστε εμείς φτιάχνουμε τις κοινωνίες γύρω μας.
Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται να προχωρήσουν την ζωή τους γιατί οι γύρω τους, συγγενείς και φίλοι (κυρίως οι γονείς τους, αν προέρχονται από χωρισμένους γονείς), είχαν αποτυχημένους γάμους. Είναι γεγονός ότι τα ποσοστά των διαζυγίων έχουν αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό στις μέρες μας. Πόσο μας επηρεάζει το κοντινό μας περιβάλλον στο να δούμε τις σχέσεις αλλιώς; Πολύ θα έλεγα! Αν όμως μας επηρεάζει το περιβάλλον μας σε τέτοιο βαθμό γιατί δεν παίρνουμε παράδειγμα από αυτούς που έχουν ένα κατά κάποιο τρόπο ευτυχισμένο γάμο ή μια σχέση που πάει καλά; Γιατί δεν παρατηρούμε τους γονείς που βγαίνουν στα πάρκα και τις παραλίες με τα παιδιά τους γεμάτοι χαμόγελο; Μάλλον πιστεύουμε πως αυτές οι “ιδανικές” περιπτώσεις είναι λίγες. Έχουμε την τάση να παρατηρούμε μόνο τα αρνητικά και τα άσχημα γύρω μας και με τον φόβο ότι θα συμβούν και σε εμάς δεν προσπαθούμε. Γιατί σε καφετέριες και μπαράκια βλέπει κανείς παρέες μόνο με άντρες ή μόνο με γυναίκες;
Ποιος είπε ότι η ευτυχία δεν θέλει προσπάθεια; Δεν θα βρούμε από την αρχή αυτό που ψάχνουμε (εκτός αν είμαστε πια τόσο τυχεροί, και είναι λίγοι οι τυχεροί, αλλά υπάρχουν). Η αναζήτηση θα είναι μεγάλη. Μέσα σε αυτή την αναζήτηση θα ζήσουμε πολλά,όμορφα και άσχημα. Όλα θα μας διδάξουν και κάτι. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να πάρουμε γρήγορα αποφάσεις πριν πάρουμε όλα τα μαθήματα και τις απαντήσεις. Πότε όμως θα ξέρουμε ότι έγινε αυτό; Σίγουρα θα το καταλάβει ο καθένας μας στον χρόνο που πρέπει και χρειάζεται για αυτό.
Τι είναι τελικά η δέσμευση; Μήπως την φοβόμαστε χωρίς λόγο; Μήπως υψώνουμε τείχη άδικα; Μήπως φοβόμαστε το ρίσκο; Κι αν όχι πόσο είμαστε διατεθειμένοι να ρισκάρουμε στη ζωή μας; Μήπως να μην βλέπουμε το θέμα τόσο επιφανειακά; Πολλές ερωτήσεις και προβληματισμοί Ένα είναι σίγουρο, οι απαντήσεις είναι εκεί έξω και δεν έχουμε παρά μόνο να της αναζητήσουμε Η ζωή θα μας δώσει τις απαντήσεις αρκεί να την αφήσουμε να μας οδηγήσει σε αυτές. Αρκεί να μην φοβόμαστε να τολμήσουμε, να μην φοβόμαστε να ζήσουμε. Εις το επανιδείν!
