Από τη Ρίτσα Στάμου

Κανονικά, τα πράγματα θα έπρεπε να είναι απλά. Δεν κάνεις κέφι πια; Φεύγεις. Για ποιο λόγο να μένεις κάπου που αισθάνεσαι «ακάλυπτος» και, συγχρόνως, να ψάχνεις κάτι να σε «καλύψει»; Κι όμως, οι άνθρωποι δεν σκέφτονται πάντα τόσο λογικά. Μένουν σε σχέσεις, που τις ονομάζουν λειψές, καλή δικαιολογία κάποιες φορές, και φτιάχνουν τρίγωνα, τετράγωνα και άλλα γεωμετρικά σχήματα...

Κι ας μη γελιόμαστε. Ένα συναισθηματικό ολίσθημα είναι μορφή απιστίας. Ίσως όχι ιδιαίτερα σοβαρή, αλλά είναι. Κάποιοι θα υποστήριζαν κιόλας πως είναι απ’ τις καλές, τις χρήσιμες. Κάτι σαν ανανεωτική μορφή ενέργειας. Όσο, βέβαια, μένει σ’ αυτό το επίπεδο, το θεωρητικό. Όσο μένει στο μυαλό και, μπορεί και λίγο, στην καρδιά. Ως εκεί είναι διαχειρίσιμο, αν, μάλιστα, λάβουμε υπ’ όψιν ότι αρκετοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι μια απιστία (απ’ τις κανονικές, όμως) ίσως και να αναζωογονήσει τη σχέση. Εγώ αυτό δεν το ασπάζομαι, αλλά θα την κάνουμε άλλη φορά τη συζήτηση.

Δύο τινά θα σου συμβούν, αν «ξεφύγεις» (αλλά μόνο στη θεωρία) από το σχήμα στο οποίο βρίσκεσαι. Το πρώτο είναι ότι θα αισθανθείς μια κινητοποίηση. Κάτι σε βγάζει απ’ τη ρουτίνα, τη συνήθεια, άντε και τη βαρεμάρα. Κάτι καινούριο έρχεται να προκαλέσει το ενδιαφέρον σου. Και ξεκινάς τις σκέψεις που, κανονικά, δεν θα έπρεπε να κάνεις. «Α, να, πέρασε από ‘δω, για στάσου, τι φοράει σήμερα, θα στείλω μήνυμα, δήθεν αθώο, α, μου απάντησε, αθώο, αλλά γιατί το είπε αυτό...; Χμ». Μετά, πάντα τυχαία, φροντίζεις να βρίσκεσαι στο οπτικό πεδίο της/του. «Επ, τι έγινε; Καλά, μια χαρά, εσύ;» (ωραία, μιλήσαμε και σήμερα). Και οι μέρες περνούν. Άλλοτε πυκνώνουν τα μηνύματα, άλλοτε τα τυχαία συναπαντήματα. Πάντα, όμως, υπάρχει η ασφάλεια που σου δίνει η αγκαλιά, στην οποία κοιμάσαι τα βράδια. Και με χαρακτηριστική σιγουριά για τα δεδομένα της ζωής σου επιδίδεσαι την επόμενη μέρα στο αθώο φλερτάκι. Μην παραμυθιάζεσαι. Η συναισθηματική απιστία έχει και λίγο από φλερτ. Κι όπου υπάρχει φλερτ δεν υπάρχει αθωότητα. Υπάρχει σκοπός, που, αν το επιτρέψεις, θα αγιάσει και τα μέσα. Έτσι πάει. Αν κάνεις καλή διαχείριση, μια τέτοια μορφή απιστίας, ναι, είναι εν δυνάμει ανανέωση για τη σχέση σου. Έχεις, όμως, τον αυτοέλεγχο να την κρατήσεις αυστηρά εκεί και, αν αντιληφθείς ότι η κατάσταση σού ξεφεύγει, να αποσοβήσεις το κακό νωρίς νωρίς και να ξαναγυρίσεις στους γνώριμους, ασφαλείς κι αγαπημένους τόπους; Εσύ θα μου πεις... Εγώ έχω μόνο να σου θυμίσω ότι ο έλεγχος δεν θέλει και πολύ για να χαθεί.

Κι εδώ έρχεται το δεύτερο τι, που μπορεί να σου συμβεί. Γιατί, ενώ στην πρώτη περίπτωση επιστρέφεις στην αγάπη σου με λίγες τυψούλες και ενοχές κατάβαθα κρυμμένες, πράγμα που σε κάνει πιο ζωηρό και μαχητικό και φυσάει αέρας ανανέωσης, να ‘χαμε να λέγαμε, στη σχέση, εδώ κινδυνεύεις να τα χάσεις όλα από το τίποτα. Τι εννοώ...

Ξεκινώντας ανώδυνα, μπαίνεις, σιγά σιγά και χωρίς να το καταλάβεις, όλο και πιο βαθιά σε μια κατάσταση, που μόνο ανώδυνη δεν τη λες. Γιατί, προκειμένου να είσαι ενεργός στην καινούρια (και πού να την κρεμάσεις) καθημερινότητά σου, που περιλαμβάνει πια κι ένα τρίτο πρόσωπο (ναι, γιατί σε σοκάρει που το ακούς, έχεις βάλει τρίτο πρόσωπο στη δυάδα σας), παραμελείς τις παλιές προτεραιότητες σου. Ξαφνικά, βλέπεις στον άνθρωπό σου πράγματα που δεν έβλεπες παλιά ή ακόμα και που δεν υπάρχουν καν. Μπαίνεις και στον πειρασμό να συγκρίνεις. Εντελώς άτοπο. Το τρίτο άτομο δεν το ξέρεις καλά καλά, τι να συγκρίνεις; Κι όμως, το κάνεις. Αδιαφορείς για μικροπροβλήματα και δεν συμμετέχεις σε πολλές κουβέντες. Α, τι όμορφα, λες από μέσα σου, κοίτα πόσο καλό μου κάνει! (πράγματι, τι όμορφα που βαυκαλίζεσαι) Σταματούν και τα καυγαδάκια. Τα βαριέσαι κι αυτά. Το μυαλό σου είναι αλλού. Κάθε μέρα και περισσότερο. Τόσο που, πού θα πάει, γίνεται αντιληπτό από τον άμεσα ενδιαφερόμενο (σημ. το κορόιδο), αλλά εσύ ακόμα πιστεύεις ότι βρίσκεσαι στο στάδιο της αθωότητας και κανείς δεν σε έχει πάρει χαμπάρι (γελάει και το μέσεντζερ)

Έχασες. Είσαι στο σημείο μηδέν και δεν το ξέρεις. Μόλις στείλεις το σήμα της αδιαφορίας, αρχίζουν τα όργανα να βαράνε και τα θέματα να «τρέχουν».

Οπότε ή το σώζεις εδώ και τώρα, που, μεταξύ μας, δεν έχεις δώσει δείγματα ότι θα το κάνεις, ή κλείσε το κεφάλαιο σχέση πολιτισμένα (δεν σου φταίει σε τίποτα), ανεξάρτητα από την εξέλιξη στο άλλο ζήτημα. Για να «ξέφυγες» και να έχασες και τον έλεγχο, είναι βέβαιο πως δεν υπάρχει κάτι ουσιώδες που να σε κρατάει εκεί.

Οπότε, πού καταλήγουμε; Η συναισθηματική απιστία είναι αθώα ή όχι; Είναι επικίνδυνη; Ή είναι σαν το αλατοπίπερο, απαραίτητη αλλά σε λογικές ποσότητες;