Από τον Σπύρο Τσιώτση
Η είδηση για το οριστικό κλείσιμο του MEGA, του πρώτου ιδιωτικού καναλιού που δημιουργήθηκε στη χώρα, προκαλεί σε όλους μας ποικίλες αντιδράσεις. Τα χρόνια της κρίσης έχει κατηγορηθεί από μεγάλη μερίδα του κόσμου ως φιλομνημονιακό κανάλι (αν υπάρχει αυτός ο όρος), το οποίο παρουσίαζε τις ειδήσεις με τρόπο που διαστρέβλωνε την πραγματικότητα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αλλά ακόμη και οι πιο δριμείς επικριτές του, δε θα μπορούν παρά να παραδεχθούν ότι μας έχει χαρίσει μεγάλες τηλεοπτικές στιγμές έστω και στο παρελθόν. Εξάλλου, τις παλιές καλές εποχές το μεγάλο κανάλι απολάμβανε μεγάλη δημοφιλία και μπορεί ορισμένοι από τους σημερινούς πολέμιους του, να ήταν πιστοί τηλεθεατές του. Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε 5 από αυτές τις μεγάλες τηλεοπτικές στιγμές.
1. Απαράδεκτοι. "Τι έγινε ρε παιδιά;". "Πιάσε την Παπαρήγα την καλή". Αυτές και πολλές άλλες ατάκες οι οποίες προήλθαν από μια σειρά που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στην ελληνική τηλεόραση και δυστυχώς μάλλον ούτε ξανάγινε. 4 πρωταγωνιστές με τα πραγματικά τους ονόματα στους ρόλους που είχαν στη σειρά, αποτύπωσαν σε μεγάλο μέρος την ελληνική πραγματικότητα, μέσα από ένα σχεδόν σουρεαλιστικό πρίσμα, ενώ περνούσαν και έμμεσα μηνύματα. Όλοι οι πρωταγωνιστές έκαναν μετά μεγάλη καριέρα. Οι δυο πιο χτυπητοί χαρακτήρες ήταν ο γκέι Γιάννης Μπέζος και ο αγωνιστής-κομμουνιστής-διαφημιστής Σπύρος Παπαδόπουλος. Ο πρώτος μετέφερε έξοχα για πρώτη φορά στη μικρή οθόνη τον χαρακτήρα ενός ομοφυλόφιλου άνδρα και όχι κάποια καρικατούρα γελιοποίησης όπως συνηθιζόταν μέχρι τότε. Ταυτόχρονα, συχνά πυκνά αποκαλυπτόταν στη σειρά ότι ο Γιάννης ήταν ο πιο έξυπνος από όλους τους άλλους και έμμεσα έκανε κουμάντο στην τρελή παρέα. Ο Σπύρος, που είχε περάσει και ένα πολυτεχνείο, αν και κομμουνιστής, δούλευε στο χώρο της διαφήμισης και ήταν πιστός υπηρέτης του καπιταλισμού και των παραξενιών της Δήμητρας. Ο Βλάσης ήταν ο Βλάσης. Μας λείπει...
2. Αναστασία. Από τις πρώτες ερωτικές-δραματικές σειρές με τόσο γυμνό στις σκηνές σεξ. Είχε προκαλέσει αίσθηση τότε αλλά όχι μόνο για αυτό. Η υπόθεση αν και φαινομενικά τετριμμένη, νεαρή γυναίκα έχει παράλληλη σχέση με πατέρα και γιό, είχε αποδοθεί με τέτοιο τρόπο , ώστε μετέφερε την ένταση στον τηλεθεατή, των γεγονότων που έβλεπε. Στα επιπλέον ατού της σειράς, ήταν ότι αποτελούσε κλασικό παράδειγμα, ποιοτικής παραγωγής του μεγάλου καναλιού, όπως πχ το Νησί. Το τραγούδι που είχε τον τίτλο της σειράς και της πρωταγωνίστριας και ερμήνευε η Ελευθερία Αρβανιτάκη σημείωσε μεγάλη επιτυχία επίσης. Το άλμπουμ με το soundtrack της σειράς ήταν το πρώτο που γινόταν πλατινένιο στην Ελλάδα, από ελληνική τηλεοπτική παραγωγή.
3. Μπράβο Ρούλα. Χαρακτηριστικά της εποχής της μεγάλης ευμάρειας ήταν τα φαντασμαγορικά σόου της Ρούλας Κορομηλά. Ακόμα και εγώ που δεν αποτελούσα μεγάλο φαν του συγκεκριμένου είδους τηλεόρασης, παρακολουθούσα αρκετά συχνά. Τότε δεν υπήρχε και ίντερνετ και έτσι τα σόου που ξεκινούσαν τις 9 και τελείωναν μετά τα μεσάνυχτα, μονοπωλούσαν τους τηλεοπτικούς δέκτες. Ο ανταγωνισμός συνήθως ακολουθούσε και αυτός με δικά του σόου, καθώς οι τηλεθεάσεις ήταν πολύ μεγάλες. Ότι και να έκαναν όμως, η Ρούλα σκεφτόταν πάντοτε για να τους ξεπεράσει και να εκπλήξει το κοινό της. Και πολύ συχνά τα κατάφερνε. Ο μόνος λόγος που σταμάτησαν τα σόου ήταν ίσως το δυσανάλογο κόστος σε σχέση με τα έσοδα και το κύρος που έφερναν.
4. Το κεντρικό δελτίο των 8 με τον Νίκο Χατζηνικολάου. Το μεγάλο κανάλι έχασε πολύ από το κύρος του, λόγω της ειδησεογραφικής του κάλυψης την εποχή της κρίσης. Όταν όμως ο Νίκος Χατζηνικολάου έδινε τον τόνο της ενημέρωσης, δεν ακουγόταν ιδιαίτερες ενστάσεις για την αξιοπιστίας του σταθμού, στον τομέα αυτό. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι την αποδοχή την είχε κερδίσει χωρίς εκπτώσεις στην πορεία. Ποτέ δεν είχε καλοπιάσει τους τηλεθεατές του, ούτε είχε λαϊκίσει υπέρμετρα, ο κεντρικός παρουσιαστής ειδήσεων του μεγάλου καναλιού. Δεν ήταν τέλειος, είχε μεροληπτήσει, είχε κάνει σφάλματα, αλλά ήταν βέβαιο ότι ήξερε να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Είχε ένα επίπεδο, το διατήρησε και αφού έφυγε από το μεγάλο κανάλι, και ο κόσμος αν και δε νομίζω να τον συμπαθούσε ιδιαίτερα, αναγνώριζε ωστόσο την αξία του.
5. Παρά Πέντε. Ίσως οι Απαράδεκτοι του 2000. Αν και με διαφορετική δομή καθώς τα επεισόδια δεν ήταν αυτοτελή αλλά βασιζόταν σε μια υπόθεση η οποία εξελισσόταν. Έξοχη σεναριακή δουλειά από τον Καπουτζίδη, η οποία και αυτή ακροβατούσε μεταξύ σουρεαλισμού, με διάφορους υπερβατικούς χαρακτήρες όπως η Ντάλια, και ρεαλισμού με την εξέλιξη και την πλοκή της υπόθεσης, η οποία στην ουσία της ήταν ένα, πολιτικό θρίλερ. Τώρα πως γίνεται να πεθαίνεις στα γέλια, βλέποντας κάποιους να προσπαθούν να ξεσκεπάσουν μια πολιτική συνομωσία, νομίζω ότι αποτελεί και το κλειδί της επιτυχίας.
Το τέλος του Μega σηματοδοτεί και το τέλος μιας εποχής. Ίσως το τέλος της μεταπολίτευσης όπως τη γνωρίσαμε όσοι γεννηθήκαμε τη δεκαετία του 80.
Για να βρείτε τον Σπύρο Τσιώτση στο facebook, πατήστε εδώ.