Από τον Βασίλη Ανδριανόπουλο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Πήγαινε κάμποσος καιρός από τότε που είχα να τηλεφωνήσω στο Νίκο, τον παιδικό μου φίλο από τα χρόνια του δημοτικού. Απόψε ήταν η κατάλληλη ευκαιρία. Απόγευμα Παρασκευής με μουντό καιρό και έχοντας μια μελαγχολία να με διακατέχει, σήκωσα το τηλέφωνο και κάλεσα το νούμερο του σπιτιού του. Πάντα οι συνομιλίες μας ήταν χαλαρές και ευχάριστες και είχα την πεποίθηση ότι και αυτή την φορά θα μου έφτιαχνε η χαλασμένη από το πρωί διάθεση. Από παλιά άλλωστε αναγνώριζα στο Νίκο την ικανότητα που είχε στο να μεταδίδει την θετική του αύρα.
Το τηλέφωνο άρχισε να καλεί, αλλά ο Νίκος αργούσε να το σηκώσει. Συνέχισα να περιμένω στο ακουστικό, καθώς ήμουν σίγουρος ότι βρισκόταν σπίτι και πως απλά ο λόγος της καθυστέρησης ήταν η αγαπημένη του συνήθεια να τσατάρει στο διαδίκτυο. Συνήθιζε σε σταθερή βάση απογευματινές και βραδινές ώρες να μπαίνει σε γνωστό site γνωριμιών και να «ψαρεύει» τις μελλοντικές του κατακτήσεις. Είχε πλούσιο ταλέντο σε αυτό και δεν το άφηνε στιγμή ανεκμετάλλευτο, αυξάνοντας έτσι δραματικά τον «αριθμό» των ερωμένων του και καταγράφοντας τες με συνέπεια στο ροζ τεφτέρι που είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του. Δεν ήταν τυχαίο το ότι το 95% τον γνωριμιών του με το άλλο φύλο είχε επιτευχθεί μέσω chatting. Ακόμη και οι τρεις σχετικά μεγάλες σχέσεις που είχε κάνει στην ζωή του έγιναν μέσω Internet. Πόσο μάλλον τα δεκάδες one-night stand που σχετίζονταν με το βαρύ πυροβολικό του το…. πληκτρολόγιο.
Όσο αναλογιζόμουν όλα αυτά, ο Νίκος σήκωσε το τηλέφωνο εμφανώς στρεσαρισμένος, βάζοντας με σε μια ακόμη αναμονή μερικών δευτερολέπτων. Ο μέχρι τώρα καλός παλιόφιλος αποκρίθηκε απολογητικά.
-«Συγνώμη φίλε που σε έβαλα να περιμένεις, αλλά με πέτυχες στο σημείο που κανόνιζα να βγω με μια τύπισσα.»
Ήμουν σίγουρος ότι η επόμενη περιπέτεια του, θα άκουγε σε κάποιο nick name τύπου wild rose ή sexy sandy χωρίς ίσως την ανάλογη λάμψη, πράγμα όμως που δεν τον πτοούσε καθόλου…Παρόλο που τον ήξερα χρόνια, αισθάνθηκα για πρώτη φορά τόσο έντονη την επιθυμία να τον ρωτήσω πως καταφέρνει να κλείνει τόσα ραντεβού μεμιάς. Παλιότερα και κάποιοι άλλοι φίλοι είχαν προσπαθήσει να ακολουθήσουν το παράδειγμα του, δίχως όμως ανάλογα αποτελέσματα. Δεν μπορεί να είναι μόνο το ταλέντο του όλα αυτό αναρωτήθηκα, δεν φτάνει μόνο αυτό… θα ακολουθεί και κάποια τακτική! Ίσως να παρουσιάζει τον εαυτό του ως μεγάλο και τρανό, λέγοντας αμέτρητα ψέματα που καλλωπίζουν ακόμη περισσότερο την ούτως η άλλως εξιδανικευμένη εικόνα που δημιουργείται από το άγνωστο. Αλλά όλα αυτά ήταν εικασίες. Δεν είχα λοιπόν, παρά να τον ρωτήσω για να διαλευκάνω το μυστήριο.
Η απάντηση του Νίκου ήταν αφοπλιστική….
-«Όχι φίλε μου δεν παρουσιάζω τον εαυτό μου σαν μεγάλο και τρανό, όχι τους δεν λέω ψέματα…».
-«Τότε πως τα καταφέρνεις ρε μεγάλε» συνέχισα όλος περιέργεια…
-«Κοίταξε να δεις, κάνω ακριβώς το αντίθετο… παρουσιάζω τον εαυτό μου σαν σε χειρότερη μοίρα από αυτές, δεν λέω ψέματα απλά τα βάφω μαύρα και κλαίγομαι ότι είμαι μόνος, ότι δεν με αγαπάει κανείς και όλα τα σχετικά».
-«Και αυτό πιάνει φίλε μου;» ρώτησα.
«Αν και δεν συγκαταλέγεται ποτέ στις συμβουλές που κυκλοφορούν για το πώς θα κατακτήσεις τον αντίθετο φύλο, είναι μακράν η καλύτερη τακτική φίλε. Ειλικρινά σου μιλάω και να το θυμάσαι, εντός αλλά και εκτός ιντερνέτ…. η κλάψα μετράει! ».
Μου φάνηκε παράξενο. Δεν ήταν δυνατό μια σοβαρή κοπέλα να γουστάρει τους κλαψιάρηδες. Αποφάσισα να δοκιμάσω την τακτική του για να δω που πιάνει. Γρήγορα κατάλαβα ότι ο Νίκος δεν είχε πλέον και τόσο εκλεπτυσμένο γούστο. "Θα μπορούσε να κάνει καλή παρέα με τον Ανδρα με τα Μαύρα", σκέφτηκα και έβαλα να δω για μια ακόμα φορά το American Beauty.