Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο     Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Παρά το γεγονός ότι δεν το είχα απόλυτη ανάγκη, η ιδέα να πάρω ένα καινούριο μπουφάν μου ακουγόταν ενδιαφέρουσα. Μόλις έμαθα για το δεκαήμερο προσφορών, οι όποιες ενστάσεις κάμφθηκαν με τη μία.

Λόγω έλλειψης χρόνου ο προορισμός μου ήταν γνωστό πολυκατάστημα, ώστε να μπορώ να «συνδεθώ» άμεσα με την ποικιλία χωρίς να προβώ σε άσκοπες μετακινήσεις. Το budget μου για το μπουφάν άγγιζε περίπου τα 300 ευρώ, πιστεύοντας έτσι ότι κάτι καλό θα βρεθεί και για μένα.

Με το που έφτασα στο εμπορικό όμως, το μάτι μου έπεσε σε παντελόνια με αγαπημένο brand name. To κατάστημα που είχα κοντά στο σπίτι μου είχε κλείσει και αισθάνθηκα τυχερός που ξαναβρήκα κάτι ανάλογο. Το τζιν που διάλεξα μ΄έκανε πολύ χαρούμενο, αλλά όταν ρώτησα ποια είναι η έκπτωση, η χαρά έφυγε μονομιάς. Δυστυχώς η συγκεκριμένη αλυσίδα είχε μόνο 2 κομμάτια σε προνομιακή τιμή. Για όλα τα υπόλοιπα ίσχυε η αρχική. Τα πρώτα 139 ευρώ έφυγαν από την τσέπη μου. Στην άλλη γωνία είδα άλλη μια αγαπημένη μάρκα τζιν. Ήταν να μη γίνει η αρχή. Η αγορά Νο 2 έγινε με ακόμα λιγότερη σκέψη. Γι΄αυτήν τουλάχιστον είχα την παρηγοριά ότι είχε 10% έκπτωση. Αυτή τη φορά πήγα σε άλλο ταμείο. Η ταμίας που με εξυπηρέτησε ήταν τόσο ευγενική που μ΄έκανε να νιώθω ακόμα πιο κορόιδο απ΄όσο πραγματικά ήμουν. Είχα χαλάσει ήδη 220 ευρώ, αλλά μπουφάν δεν είχα πάρει.

Ένα λάθος ωστόσο σκέφτηκα, δε διορθώνεται μ΄ένα άλλο. «Όπως και να έχει, πρέπει να πάρω μπουφάν,» είπα στον εαυτό μου, γαλουχημένος με το οι άντρες πρέπει να τηρούν το λόγο που έχουν δώσει στον εαυτό τους.

Το μπάτζετ αυτή τη φορά θα ήταν μειωμένο, αφού τα 200 πρώτα είχαν ήδη φύγει. Αυτή τη φορά έπρεπε να βολευτώ με κάτι πιο οικονομικό. Το μοναδικό ωστόσο που μου τράβηξε το ενδιαφέρον ξεπερνούσε το 500αρικο.

Μια χαμογελαστή πωλήτρια, είμαι σίγουρος με ροκ ακούσματα, μου διέκοψε το δίλλημα.

-«Ό,τι βοήθεια χρειαστείτε, με φωνάζετε» μου είπε χαριτωμένα, αλλά φανερά προσποιητά.

Το βλέμμα μου είχε καρφωθεί σε κάτι παπούτσια και η έξυπνη κοπέλα δεν ήθελε να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αν και τα παπούτσια είναι συνήθως γυναικείο φετίχ, αποτελούσαν αδυναμία μου. Δεν μπορούσανα αντισταθώ. Ρώτησα την κοπέλα αν υπάρχει το νούμερο μου, πιάνοντας τον εαυτό μου να εύχεται να μην υπήρχε. Δεν είχα ποτέ την τύχη του τύπου στο Μatchpoint, οπότε το ζευγάρι ήρθε μέσα στα επόμενα δυο λεπτά. Πλέον τα πάντα είχαν δρομολογηθεί. Δυστυχώς ούτε τα παπούτσια είχαν κάποια έκπτωση και άλλα 100 ευρώ άλλαξαν χέρια. Αναρωτήθηκα τι στο καλό ονομάζεται 10ημερο προσφορών, αφού δεν είχε υπήρχε σχεδόν τίποτα καλό σε προνομιακή τιμή. Αισθάνθηκα σαν αυτούς που εξαπατούσε η Βουγιουκλάκη στο "δόλωμα". Μπούφος. Αντί να νιώσω το μπουφάν, ένιωσα μπουφόν. Όχι Τζιαλουίτζι Μπουφόν ! Σκέτο Μπουφόν...

Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ