Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο

Έχω ακούσει πολλές φορές στη ζωή μου, το ''δώσε και μη σε νοιάζει αν πάρεις''. Ποτέ δεν ήμουν υπέρμαχος αυτού του ρητού. Οι απανταχού ηθικολόγοι που διαδίδουν αυτό το στιχάκι δε νομίζω ότι θα ήθελαν να βρίσκονται σε μια σχέση που θα έδιναν όλο τους τον εαυτό και θα έπαιρναν μια παλάμη. Επίσης, έχω ακούσει την άλλη μπούρδα ότι είναι πιο σημαντικό να αγαπάς από το να αγαπηθείς. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν αυτοί που τα διαδίδουν όλα αυτά, τα πιστεύουν ή απλά θέλουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις.

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής είναι να είσαι κάπου, να αγαπάς και να ξέρεις ότι δεν σε αγαπάει η άλλη πλευρά.  Εννοείται ότι δεν μπορούμε να βάλουμε μετρητή αγάπης σε κάθε μεριά. Από τις πράξεις όμως μπορείς να καταλάβεις τι ρόλο βαράει ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου. Μια θεωρία αγάπης, την οποία δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι τη διαδίδουν, είναι να αγαπάς με πάθος χωρίς να σε νοιάζει τίποτα, μόνο και μόνο για να ξεπεράσεις τα όρια σου και να δεις που μπορεί να φτάσει ο εαυτός  σου. Θεωρούν ότι είναι πιο σημαντικό να αγαπάς, να χαρίζεις δηλαδή την ψυχή σου κάπου αλλού, ακόμα και αν η απέναντι ψυχή είναι ταγμένη αλλού. Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί που μοιράζουν απλόχερα τέτοιες συμβουλές, θα έλεγαν τα ίδια και στο παιδί τους. Θα έλεγαν δηλαδή στο παιδί τους ''αγάπησε και να μη σε νοιάζει αν αγαπηθείς’’.

Δε διαφωνώ ότι είναι ωραίο να ζεις μια στιγμή στη ζωή σου σε ένα ροζ συννεφάκι μαζί με τη Δουλτσινέα σου. Ας είναι όμως για μια φορά και ας είναι στα πρώτα σου βήματα. Όταν αυτό το συννεφάκι σε οδηγεί πάντα στο ίδιο  προκαθορισμένο τέλος, καταστρέφεις απλά τη ζωή σου.

Εννοείται ότι δεν είναι καλό ούτε να αγαπιέσαι χωρίς να αγαπάς. Είναι ευχάριστο αρχικά να παίρνεις αγάπη, όταν βλέπεις όμως ότι δεν μπορείς να ανταποδώσεις, νιώθεις σκλαβωμένος. Αναφέρομαι πάντα σε ανθρώπους με συνείδηση γιατί υπάρχουν και οι αιώνια βολεψάκηδες με τις μέτριες ζωές. Για έναν άνθρωπο με συνείδηση, τα μοναδικά συναισθήματα που τον κάνουν ευτυχισμένο είναι τα συγχρονισμένα. Όσο πιο έντονα είναι αυτά τα συναισθήματα, τόσο καλύτερη είναι η ζωή σου. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντα να γίνεται. Το να αγαπηθείς  χωρίς να αγαπάς φέρνει βαρεμάρα, το να αγαπάς χωρίς να υπάρχει κάτι αντίστοιχο από την άλλη πλευρά, προκαλεί ανεπανόρθωτη φθορά στον εαυτό σου.  Όταν οδηγείς με σκασμένα λάστιχα και φαγωμένα φρένα για καιρο, το αμάξι σου δε θα είναι ίδιο μετά ούτε με το καλύτερο σέρβις.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που πιστεύουν ότι τους αγαπάνε χωρίς αυτό πραγματικά να συμβαίνει. Πολλοί πέφτουν σ΄αυτή την πλάνη, μόνο και μόνο επειδή έχουν ανάγκη να το πιστεύουν. Γι΄αυτό και πολλές φορές αποφεύγουν να ζητάνε πολλά πράγματα, φοβούμενοι ότι η άλλη μεριά δε θα μπορέσει να ανταποκριθεί.  Αυτοί δυστυχώς δεν έχουν καταλάβει πως ο χειρότερος τρόπος για να σου λείπει ένας άνθρωπος, είναι να κάθεσαι δίπλα του και να ξέρεις πως δεν τον έχεις…

Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ