Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Κάποτε το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη εποχή μας. Πλέον, για κάποιους είναι εφιάλτης. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που με τον ερχομό του Μάη πέφτει η ψυχολογία τους. Όχι φυσικά χωρίς λόγο.
Το γεγονός ότι δεν μπορείς να φέρεις εις πέρας όλες τις δραστηριότητες σου λόγω της ζέστης είναι ένας σημαντικός παράγοντας να απεχθάνεσαι τη θερινή περίοδο. Οι θερμοκρασίες του καλοκαιριού δεν είναι φυσιολογικές. Μοιάζουν περισσότερο με audition για την κόλαση, παρά με καιρικές συνθήκες. Τώρα που έχει αυξηθεί και η υγρασία, τα πράγματα δυσκολεύουν. Αν χρειαστείς να αποχωριστείς για λίγο το κλιματιστικό σου, νιώθεις ότι έρχεται η Δευτέρα Παρουσία.
Θες να πας για μπάνιο στην Αθήνα. Φτάνεις στην πλαζ και αναθεματίζεις στη στιγμή που το σκέφτηκες. Κοσμοσυρροή, πεταμένα μπουκάλια και κάθε είδους πλαστικό, γόπες, παιδιά που ουρλιάζουν χωρίς να δεχτούν παρατήρηση από τους γονείς τους. Και άντε να κάνεις την υπέρβαση σου. Τη στιγμή που θα θελήσεις να γυρίσεις, θα πάρεις το μάθημα σου. Τις προάλλες ήμουν στην Ανάβυσσο και το google map έδειχνε για επιστροφή στην Αθήνα από παραλιακή 1 ώρα και 10 λεπτά. Έκανα 5-6 χιλιομετράκια και μετά μου έδειχνε, 1 ώρα και 11 λεπτά. Κατέληξα να γυρίσω από Καλύβια και Αττική οδό. Κοινώς καλύτερα να κάτσεις σπιτάκι σου.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που δεν πτοούνται. Μας πλασάρουν φωτογραφίες και από τα 150 μπάνια τους. Ο Θεός βέβαια να το κάνει μπάνιο, αφού είναι ζήτημα αν έχουν πλατσουρίσει στη θάλασσα 5 λεπτά. Το ζήτημα γι΄αυτούς είναι να αναγραφεί το όνομα της παραλίας στο μέσο δικτύωσης και η μαυρισμένη ποδάρα. Πάντα θα αναρωτιέμαι πόσο όμορφα περνούν, όταν φροντίζουν να πλασάρουν την κάθε στιγμή τους. Όταν το μυαλό βρίσκεται στο τι θα σκεφτεί για σένα ο άλλος, χάνεται η μαγεία και η μοναδικότητα της στιγμής σου. Προσωπικά όταν περνάω καλά, το μυαλό και η καρδιά μου ταξιδεύουν. Θέλω να αφήσω πίσω τη ρουτίνα της πόλης και ό,τι μου τη θυμίζει. Οι Κινέζοι λένε ότι φωτογραφίες φυλακίζουν το πνεύμα. Η αλήθεια είναι ότι δε γίνεται να μη βγάλεις φωτογραφίες. Κι εγώ βγάζω. Αλλά τις βγάζω για πάρτη μου και με μέτρο.
Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι κάποιοι μέσα σε ένα διάστημα 2 μηνών έχουν επισκεφτεί 5-6 νησιά και άλλα τόσα καλοκαιρινά θέρετρα. Δεν αντιλέγω ότι το μόνο πράγμα που σε σώζει το καλοκαίρι είναι να φύγεις από το κλεινόν άστυ. Όσο πιο κοντά στη θάλασσα και μακριά από τον πολύ κόσμο, τόσο καλύτερα. Μόνο έτσι απολαμβάνεις κάτι. Δεν αναρωτιέμαι καθόλου πως μπορούν και ανταπεξέρχονται οι οικονομικά. Είναι προφανές ότι υπάρχει μια σχετική άνεση για να γίνουν όλα αυτά.
Eιλικρινά όμως δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται κάποιοι να έχουν τόσο μεγάλη άδεια και να περιφέρονται στις οθόνες μας. Ίσως τελικά να μην είναι τόσο μεγάλη η άδεια, ίσως απλά να μην είναι η ζωή τους τόσο γεμάτη…
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ
