Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο

Αν γινόταν ένα γκάλοπ σχετικό με δυο αγαπημένες λέξεις, η δική μου προτίμηση θα ήταν το «για πάντα». Κι έχω την αίσθηση ότι δε θα ήταν μόνο η δική μου.

Από μικρά παιδιά έχουμε ανάγκη να ακούμε κάποια πράγματα. Πέρα από τα μπράβο, το σ΄αγαπώ που τονώνουν σε σημαντικό βαθμό την αυτοπεποίθηση μας, υπάρχει το «για πάντα» που επουλώνει κάθε απαισιόδοξη σκέψη μας. Δεν είναι τυχαίο που όταν οι γονείς θέλουν να ανεβάσουν ψυχολογικά τα παιδιά τους χρησιμοποιούν αυτές τις δυο λέξεις, δίνοντας την απαραίτητη διάρκεια στα λόγια που θέλουν να ακούσουν τα δημιουργήματα τους. Έστω και αν όλο αυτό είναι μια ουτοπία, εκείνη τη στιγμή είναι αυτό που πρέπει να ειπωθεί. Φαντάζεστε να έλεγε η μάνα σε ένα μικρό ευάλωτο παιδί, ''αγόρι μου, μη στεναχωριέσαι, όλα κάποτε τελειώνουν''. Στα τάρταρα θα πήγαινε το παιδάκι. Το ''θα είμαι δίπλα σου για πάντα'', θα βοηθούσε σίγουρα να κλείσουν κάποιες πληγές του. Δεν ξέρω τι λένε οι ψυχολόγοι, ούτε θέλω να μάθω τι λένε στο συγκεκριμένο θέμα, εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι πολλές φορές ο κυνισμός σκοτώνει τη νιότη.

Ούτως ή άλλως, καταλαβαίνεις γρήγορα ότι δεν υπάρχει αιωνιότητα. Ας μας αφήσουν να το πιστέψουμε για λίγα χρόνια. Όπως πιστεύαμε κάποτε στα παραμύθια. Πόσο μας μας άρεσε που το τέλος ήταν πάντα καλό. Όσο περισσότερο κρατήσουμε τον ρομαντισμό μέσα μας, τόσο πιο γεμάτοι αισθανόμαστε αργότερα. Γεμάτοι που δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό σε μια φιλία, σε έναν έρωτα, σε μια συλλογική προσπάθεια. Αλήθεια, θα υπήρχε απόλυτος έρωτας, αν δεν πιστεύαμε εκείνη στη στιγμή στην αιωνιότητα. Πώς θα λαχταρούσες, πώς θα μέτραγες τις ώρες μέχρι να τη δεις, αν μια ημερομηνία λήξης ήταν μόνιμα χαραγμένη στο μυαλό σου;

Όταν περάσεις τα δεύτερα άντα έχεις συνειδητοποιήσει για τα καλά ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Οι απώλειες είναι πλέον αρκετές, οι ρήξεις ακόμα περισσότερες, οι καλές συμπεριφορές λίγες και εμείς πιο σοφοί από ποτέ. Κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι το  «για πάντα» ήταν τελικά μια ρομαντική σκέψη για να εξαργυρώσεις όλο τον χρόνο της νιότης σου. Δυστυχώς τίποτα δεν κρατάει για πάντα, αλλά το χειρότερο είναι ότι αυτή η ποθητή αιωνιότητα κρατάει πολύ λίγο…

Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ