Κάποτε μου έλεγε την πονεμένη ιστορία του ένας καλός φίλος. Είχε χωρίσει Αύγουστο και δεν ήξερε πώς να κρύψει τον πόνο του. Όλοι οι φίλοι του, βλέπετε, είχαν φύγει κι εκείνος είχε ξεμείνει στην Αθήνα. Κάθε απόγευμα περπατούσε από το σπίτι του στον Λυκαβηττό μέχρι τη Φωκίωνος Νέγρη, εκεί όπου έβγαινε με την πρώην κι επέστρεφε με τον ίδιο τρόπο. Ήθελε να ζει με την ψευδαίσθηση. Εκείνος ο Αύγουστος του κόστισε αρκετά και είχε ως αποτέλεσμα να παντρευτεί μόλις στα 26 του. Δεν ήθελε να ξαναζήσει τον ίδιο εφιάλτη. Η δημιουργία της δικής του οικογένειας θα του εξασφάλιζε ότι δεν θα ξαναένιωθε τόσο μόνος. Άσχετα αν αυτή η λογική δε με βρίσκει σύμφωνο, οι άνθρωποι που δεν αντέχουν καθόλου τη μοναξιά, ίσως είναι καλύτερα να παντρεύονται μικροί.
Ο Αύγουστος είναι ο μήνας που περιμένουν οι περισσότεροι, ο μήνας για τον οποίον δουλεύουν τους εναπομεινάντες 11. Για κάποιους όμως είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης, καθώς ως γνωστόν στα ξεμοναχιάσματα αναδεικνύονται οι αδυναμίες. Και τον Αύγουστο αν δεν έχεις μια οργανωμένη ζωή, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα τον περάσεις κατά βάση μόνος σου, ή το πολύ πολύ χαζεύοντας σε μέσα κοινωνικά δικτύωσης τις ευτυχισμένες στιγμές των φίλων σου. Και τώρα που είπα «φίλοι», έχεις τσεκάρει πόσοι από αυτούς σε θυμούνται τον εν λόγω μήνα. Αν όχι, είναι καιρός να το τσεκάρεις για να αρχίσεις το ξεσκαρτάρισμα. Δεν μιλάω για τους διαδικτυακούς φυσικά, αλλά γι΄αυτούς που θεωρείς πραγματικούς.
Μπορεί το τηλέφωνο σου να μην σταματά άλλες χρονικές στιγμές να χτυπά, αλλά τον Αύγουστο συνήθως τα πράγματα μεταβάλλονται ριζικά. Ο φίλος της «διπλανής πόρτας» δύσκολα ξεφεύγει από το πανηγυράκι για να αναρωτηθεί αν είσαι καλά. Γιατί αν αναρωτηθεί, το σίγουρο είναι ότι θα σε πάρει τηλέφωνο. Άλλωστε το έχουμε ξαναγράψει, ο φίλος δεν φαίνεται ούτε στη χαρά ούτε στη λύπη, αλλά όταν έχει περιθώρια επιλογής. Όταν λοιπόν εκείνο τον Αύγουστο τα δικά του περιθώρια είναι μεγαλύτερα από τα δικά σου, φαίνεται και τι σόι φίλος είναι. Αν μάλιστα απεξαρτηθείς για λίγο από το ίντερνετ, θα το καταλάβεις καλύτερα.
Όσο και αν φαίνεται μακάβριο, αναρωτιέμαι μερικές φορές πόσο λιγότερο κόσμο έχουν οι κηδείες που γίνονται Αύγουστο. Κάποιοι γνωστοί σου θα έκαναν τα πάντα για να σε συντροφεύσουν στην τελευταία σου κατοικία. Αρκεί να μην συμβεί το μοιραίο το συγκεκριμένο μήνα. Εκείνο τον μήνα έχουν άλλες δουλειές. Οι ξαπλώστρες και οι πετσέτες έχουν την τιμητική τους. Τα εξοχικά και νησιωτικά ξενοδοχεία απέχουν αρκετά χιλιόμετρα από εκεί που βρίσκεσαι. Πόσο πιθανό είναι κάποιοι που θα σου έλεγαν το ύστατο χαίρε αν ήταν εδώ, να μη σου το πουν τώρα; Στις άφιλες μέρες που βιώνουμε, αυτό το σενάριο είναι αρκετά πιθανό. Πάλι καλά που εκείνη την ώρα δεν τους έχεις ανάγκη...
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ
