Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Θυμάσαι που κάποτε τσακωνόσουν με τη δικιά σου, αλλά ο εγωιστής νεαρός εαυτός σου δε σε άφηνε να την πάρεις τηλέφωνο; Περιμένοντας το κουδούνισμα της συσκευής σου, είμαι σίγουρος ότι έπαιρναν όλοι οι άλλοι εκτός από αυτή που πραγματικά ήθελες. Άσε τον Κοέλιο να κουρεύεται. Τα έχουμε ξαναπεί από εδώ, όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να σου σπάσει τα νεύρα.
Ήσουν τόσο εγωιστής που προτιμούσες να περάσουν τρεις ημέρες και να μη μιλήσεις μαζί της, παρά να πάρεις εσύ πρώτος. Ακόμα και αν εσύ έφταιγες. Έτσι πάει. Σε μικρότερη ηλικία ο εγωισμός μας προπορεύεται του δίκιου μας. Από την άλλη, θα μου πεις ότι η στιγμή που χτυπάει το τηλέφωνο σου και είναι αυτή που τόσο καιρό περιμένεις, είναι πολύ μεγάλη. Όσο κακό είναι να εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία που σου έχουν, αλλά τόσο ωραίο είναι να τη βλέπεις. Ένα τηλέφωνο κάποτε ήταν όλη σου η ζωή. Μια ζωή που σταματούσε για τρεις ημέρες και ξανάρχιζε όταν το τιμημένο ξαναχτυπούσε και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν εκείνη. Οταν την άκουγες, ένα χαμόγελο ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο σου. Ακόμα και αν υπήρχε βιντεοκλήση εκείνη την εποχή, αυτό σίγουρα δε θα μπορούσες να το κρύψεις. Σε είχε βυθίσει τόσο η τηλεφωνική σιωπή, που αυτό το χαμόγελο αποτελούσε κάτι σαν ξέσπασμα...
Στα νεότερα χρόνια με το κινητό ανά χείρας, όλη αυτή η προσμονή μειώθηκε, καθώς αλλιώς είναι να περιμένεις για κάτι όμορφο μόνος και αλλιώς με παρέα. Μόνος έχεις όλο το χρόνο να το επεξεργαστείς καλύτερα αυτό που περιμένεις και να του δώσεις ίσως και μεγαλύτερη αξία από αυτή που ενδεχομένως του αρμόζει. Μόνος σου θα κάνεις χιλιάδες σκέψεις, άλλοτε μάταιες και άλλοτε διθυραμβικές. Την ώρα που το τηλέφωνο σιωπά, πλημμυρίζεσαι από δεκάδες ανησυχίες, οι οποίες δεν πρόκειται να μπουν σε μια σειρά, μέχρι να ακούσεις τη φωνή της καλή σου. Με το κινητό όλα αυτά άλλαξαν.
Και φτάνει μια στιγμή στα χρόνια που ζούμε, που όλα γίνονται ηλεκτρονικά. Το περιστέρι με τα μηνύματα δεν μπορεί να σε βρει αν δεν είσαι συνδεδεμένος στο ίντερνετ και σε κοινωνικό μέσο δικτύωσης. Τα περισσότερα καινούρια πρόσωπα που συναντάς πλέον, έρχονται από κεί. Κακό, καλό, ο χρόνος θα δείξει. Το γεγονός όμως ότι δε χρειάζεται να αντλήσεις πληροφορίες γι΄αυτά τα πρόσωπα, στερεί ένα μέρος του σασπένς. Όλα στα πιάτο πλέον. Θα προτιμούσα όλα αυτά να τα μάθαινα κατ΄ιδίαν...
Θα προτιμούσα να την πάρω τηλέφωνο να ακούσω τη φωνή της, να ακούσω πως λέει το όνομα μου, να ακούσει τα τραγούδια μου, το Υοu do something to me του Paul Weller, το Lady του Kenny Rogers, το Όλο μ΄αφήνεις να σ΄αφήσω των Πυξ Λαξ, τη Σιωπή από τα Ξύλινα Σπαθιά. Εμείς που ερωτευτήκαμε αυτή τη Σιωπή ξέρουμε ότι στη χώρα που ναυάγησες βασιλεύουν οι μάγισσες...
