Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Βγαίνοντας από την αίθουσα, η πρώτη μου σκέψη ήταν να φιλτράρω το έργο που είδα. Άραγε θα μπορούσε ''ο άλλος κόσμος'' του Χριστόφορου να έχει την ίδια επιτυχία με το ''Αν''. Η αλήθεια είναι ότι ο Παπακαλιάτης είναι αρκετά συμπαθής σε μένα. Ούτε τη δημοσιότητα του εκμεταλλεύτηκε για να γίνει μαϊντανός και να πετάγεται σφήνα παντού, ούτε σε μουσάτο με τατουάζ μετατράπηκε επειδή το ''απαιτεί'' η εποχή, ούτε ατάλαντος σκηνοθέτης είναι. Το ''Αν'' το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον, αφού έδωσε με πολύ έξυπνο τρόπο τις απόλυτες διαστάσεις της στιγμής. Αν δεν είχε βγει εκείνο το βραδυ έξω με το σκύλο...Σκεφτείτε μόνο αν η μάνα του Χίτλερ δεν είχε μείνει έγκυος στον Αδόλφο... Tι και αν κατηγορήθηκε για αντiγραφή; Ακόμα και αν είναι έτσι, η μεταφορά πέτυχε. Άλλωστε και η αντιγραφή θέλει τέχνη. Κάντο και εσύ, αν το θεωρείς τόσο εύκολο.
Η καινούρια του ταινία είναι εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη. Εδώ έχουμε τρεις διαφορετικές ιστορίες που στο τέλος με κάποιον τρόπο συνδέονται μεταξύ τους. Κοινός παρανομαστής και των τριών ιστοριών, ο έρωτας, έστω και αν στη δεύτερη ξεκινάει από one night stand. Η πανέμορφη Oυγγαρέζα (μας πήρε τα μυαλά), απ΄ότι φαίνεται, τρέφει αισθήματα για το Χριστόφορο και της είναι δύσκολο να τον στείλει στο ταμείο ανεργίας, αν και δέχεται μεγάλες πιέσεις άνωθεν. Στις άλλες δυο ιστορίες ο έρωτας έρχεται πιο πλατωνικά. Για να πω την αλήθεια όμως, πέραν του σκηνικού που ήταν ο πρωταγωνιστής ο ίδιος ο σκηνοθέτης και είχαμε να κάνουμε με ένα θέμα που πονάει, τα άλλα δυο δε με άγγιξαν. Όχι γιατί δεν είμαι ρομαντικός, αλλά γιατί όλα αυτά μου φάνηκαν εντελώς σουρεάλ. Ο χορός στο Βερόπουλο του Μενιδίου και το φιλοδώρημα στο φρουρό του σούπερ μάρκετ δεν θα είχαν ποτέ καμία σχέση με την πραγματικότητα. Όπως δε θα είχαν και αυτά που έκανε ο Σύριος μεναστάτης. Σαφώς και όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα, αλλά όταν καθαρίζεις τζάμια αυτοκινήτων στο δρόμο για να επιβιώσεις, το μυαλό σου δεν είναι σε έρωτες και εκδρομούλες. Γενικά δε με μαγνητίζουν οι ταινίες με σεναριακές υπερβολές.
Μεγάλο ατού του έργου, κάποιες ερμηνείες. Ο Μηνάς Χατζησάββας, στην τελευταία του ταινία, δίνει ρεσιτάλ σε ρόλο φασίστα. Η σκηνή, μάλιστα, που του επιτίθεται η γυναίκα του και μένει αποσβολωμένος, είναι εξαιρετική. Στο πλάι του εκλιπόντος ηθοποιού, η Μαρία Καβογιάννη, φαντάζει αυτή την περίοδο ως η καταλληλότερη Ελληνίδα ηθοποιός για σύζυγος και μάνα. Μετά το Whiplash, όπου υποδύθηκε άριστα τον αντιπαθητικό μαέστρο, ο J.K Simmons είναι άρτιος ως καλός ερωτευμένος Γερμανός. Σίγουρα πρόκειται για μια καλογυρισμένη ταινία με εξαιρετικό καστ που προσωπικά δε με ξετρέλανε σεναριακά και πολύ δύσκολα θα τη ξαναέβλεπα.
Αντίθετα, έκανε κλικ σε όλες τις γυναίκες που ξέρω. Χωρίς καμία δόση υπερβολής, είχα καιρό να ακούσω τόσα μαζεμένα εγκωμιαστικά σχόλια για μια ταινία. Για άλλη μια φορά, φαίνεται η διαφορά ιδιοσυγκρασίας ανδρών και γυναίκων. Θυμάμαι κάτι ανάλογο στο Drive. Οι γυναίκες το θεώρησαν σκληρό παρά τη γοητεία του Γκόσλινγκ, οι ανδρες αριστούργημα. Αν υπάρχει ένας Έλληνας που ξέρει καλά το γυναικείο ψυχισμό, αυτός σίγουρα είναι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης...
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο, πατήστε εδώ