Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο

Είδα πριν λίγες μέρες την ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη ‘’Νυχτερινός Εκφωνητής’’ και η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε ιδιαίτερα. Πρόκειται για ένα έργο κομμένο και ραμμένο για θερινά σινεμά, όπου ο δημιουργός και πρωταγωνιστής κλείνει τα 50 και αναζητά τη χαμένη του νιότη.

Τότε που του άφηνε μηνύματα η κοπέλα του στον τηλεφωνητή, όταν ακόμα ήταν Εύζωνας. Τότε που ήταν ακόμα ανώριμος και εκείνη του είχε υποσχεθεί ότι θα τον ξαναπάρει όταν κλείσει τα 50.

Αυτή η υπόσχεση ήταν το μόνο πράγμα που του έδινε χαρά το βράδυ που θα έκλεινε. Περιμένοντας αυτό το τηλεφώνημα, ο νυχτερινός εκφωνητής διάβασε όλα τα παλιού του τηλεφωνητή.

Μια ταινία που σε αγγίζει από την πρώτη στιγμή, καθώς απεικονίζει τέλεια την ηλικιακή κρίση του πρωταγωνιστή, με τον φακό να απαθανατίζει με νοσταλγία πολυσύχναστα σημεία της νυχτερινής Αθήνας.

Το τέλος φέρνει μια χαρμολύπη, αλλά μάλλον ήταν αυτό που δυναμίτισε περισσότερο το συναίσθημα του κόσμου.