Από τη Μαρία Σκαπαρδώνη
Αν σε ένα λεξικό ρωτούσαμε την έννοια της ομορφιάς, τον ορισμό της γοητείας, κατά πάσα πιθανότητα να μας απαντούσε με δύο λέξεις: Αλέν Ντελόν.
Ο πρόσφατα εκλιπών ηθοποιός, συμπυκνώνει σε ένα πρόσωπο τον ιδανικό άνδρα της δεκαετίας '50 και '60. Γαλάζια μάτια, απέραντο βλέμμα, υπέροχα χαρακτηριστικά προσώπου, αρρενωπότητα και σκληρότητα.
Ο Ντελόν ήταν ένας σταρ που έπαιξε σε ταινίες του Βισκόντι, του Γκοντάρ, ένα παιδί που από μικρό μεγάλωσε σε ανάδοχες οικογένειες και πολλές φορές αναγκάστηκε να επιβιώσει μέσα σε ένα δυσλειτουργικό περιβάλλον.
Είναι, πάνω από όλα, ο ωραιότερος άνδρας του παγκόσμιου Κινηματογράφου, σε μία κοινωνία που πάντοτε αυτό έβλεπε και ξεχώριζε σε αυτόν.
Με ομορφιά που προκαλεί σκοτοδίνη, εκρήξεις ζήλιας, ερωτική επιθυμία, κάθε συναίσθημα που μπορεί να δημιουργήσει το ωραίο, αυτό που είναι αντικειμενικά όμορφο, στον άνθρωπο.
Μένοντας στη θεία ομορφιά, ειδικότερα όταν το πέρασμα στην αιωνιότητα είναι πρόσφατο, αποδεχόμενοι ότι ο άνθρωπος είναι ατελές ον που σίγουρα έπεσε και σε λάθη στη ζωή του.
Δε συμφωνώ ούτε με την αγιοποίηση, ούτε με τον καινούργιο εμφύλιο που ξέσπασε ξανά στο Ελληνικό Διαδίκτυο. Ο Ντελόν σίγουρα υπήρξε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, με ταραχώδη προσωπική ζωή, αλλά εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για έναν θρύλο και το τέλος μίας κινηματογραφικής εποχής.
Είναι μία υπαρξιακή βεβαίωση, ειδικότερα στους ανθρώπους που μεγάλωσαν με τις ταινίες του, ότι ο Πανδαμάτωρ χρόνος δε μένει ενεός μπροστά στη δόξα, δεν μουδιάζει μπροστά στο κάλλος όπως το ανθρώπινο μάτι. Αλλά δε διστάζει να το ρημάξει, να το αλλοιώσει, να το τραυματίσει στο πέρασμά του.
Ο Ντελόν, ως άνθρωπος, ακροβάτησε σε επικίνδυνους έρωτες, τραύματα παιδικής ηλικίας που ποτέ δεν επουλώθηκαν, φλερτ με επικίνδυνες και ακραίες ιδεολογίες, λαμπερή καριέρα που τον ανέδειξε στους αιώνιους Θεούς του Γαλλικού σινεμά.
Υπήρξε ένας θνητός και ένας Θεός ταυτόχρονα.
Ο Ντελόν θα είναι πάντα η μορφή εκείνη που θα λειτουργεί ως σύμβολο της εποχής που εκείνος κυριάρχησε στο σινεμά.
Ακόμα και αν η σημερινή εποχή διαρκώς ξεπερνά την αρρενωπότητα με την έντονη ομοφοβία και θυμό που αυτή περιέχει, τον ελιτισμό και τα κοινωνικά στερεότυπα των 60'ς, ένα είναι βέβαιο.
Πάντοτε, όταν θα θέλουμε να επαινέσουμε την ομορφιά κάποιου, θα αναφωνούμε:
Ποιος είσαι πια; ο Αλέν Ντελόν"...
