Από τον Γρηγόρη Τερζάκη
Αν και δεν μου αρέσει το γκρι χρώμα ούτε είχα ποτέ κανένα ενδιαφέρον για τις φαντασιώσεις μιας μεσήλικης Αγγλίδας νοικοκυράς στις οποίες θα πρωταγωνιστούσε ένας πάμπλουτος νεαρός σαδιστής που θα την ταλαιπωρούσε σεξουαλικά (συνηθισμένα πράγματα) έπρεπε να δω την ταινία για να έχω άποψη για όλη αυτή την φασαρία που γίνεται.
Επίτηδες επέλεξα να μην πάω στην δημοσιογραφική προβολή γιατί ήξερα εκ των προτέρων ότι η πραγματική απόλαυση θα ήταν όλα τα υπόλοιπα που εμπλέκονται με αυτήν την κινηματογραφική προβολή και όχι η ιδία η ταινία.
Έφτασα λοιπόν στο ταμείο για να πάρω το εισιτήριο και εκεί ξεκίνησαν οι 50 αποχρώσεις μιας παρωδίας……..
Μπροστά μου στην σειρά ήταν δυο καλοστεκούμενες σαραντάρες, η μια ντυμένη σέξι η άλλη συντηρητικά ’’Έχουμε κλείσει τα εισιτήρια ήδη με κάρτα’’ είπαν δυνατά και μπορούσες να καταλάβεις από τον ενθουσιασμό τους ότι ανυπομονούσαν να δουν τον Κριστιαν να μοιράζει ξυλιές επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου ότι ένας μεγάλος αριθμός αντίστοιχης λογικής και ηλικίας γυναικών δεν θα το έχαναν με τίποτα.
Η κοπέλα του ταμείου ευγενέστατη μαζί με το εισιτήριο μου έδωσε και δυο διαφημιστικά φυλλάδια, το ένα ήταν από ένα εκδοτικό οίκο που άρπαξε την ευκαιρία να διαφημίσει αντίστοιχα ερωτικά αναγνώσματα με παρεμφερή θεματολογία για τους λάτρεις του είδους με τίτλους όπως «Ευάλωτη διπλά σου», «Γυμνή κοντά σου», « Το πάθος του Γκαμπριελ» κλπ. Το άλλο διαφημιστικό ήταν για τα KFC... καλα τα βιβλία του εκδοτικού ταίριαζαν κάπως με την περίσταση αναρωτήθηκα αλλά τα KFC; Σκέφτηκα ότι θα μπορούσαν συνειρμικά να παραπέμψουν σε σκηνές από τις 9 ½ εβδομάδες και να αντικαθιστούσαν την σαντιγί και τις φράουλες με ένα Zinger η Tower Burger……. το δίπλωσα λοιπόν και το έβαλα στην τσέπη μου… δεν ξέρεις σκέφτηκα….. μετά από μια βαρετή κινηματογραφική ταινία πολλές φορές ανοίγει και η όρεξη, το άλλο φυλλάδιο με τα ερωτικά αναγνώσματα το ακούμπησα με σεβασμό σε ένα κάδο ανακύκλωσης που υπήρχε στο χώρο.
Μπήκα λοιπόν στην αίθουσα και καθώς προχωρούσα προς την θέση μου έριξα μια γρήγορη ματιά στην γεμάτη αίθουσα διαπιστώνοντας ότι το 70% ήταν γυναίκες κάθε ηλικίας, από 17-18 χρονών έως 60 σε όλα τα στυλ και τα look.
Κάθισα στην κόκκινη θέση περίπου στην μέση της αίθουσας λίγο μπροστά και δεξιά, διπλά μου ένα ζευγάρι χασκογέλαγε συνεχεία, παρατηρώντας τον άντρα μπορούσες να καταλάβεις ότι κατά κάποιο τρόπο είχε υιοθετήσει το στυλ του Κρίστιαν Γκρευ πριν ξεκινήσει η ταινία, φόραγε ένα ακριβό ανοιχτόχρωμο πουλόβερ και είχε χτενιστεί όπως ο ήρωας της ταινίας μας, ζώντας κατά κάποιο τρόπο μόνος του το δικό του μύθο η κοπέλα(γκόμενα) του πάλι δεν είχε καμία σχέση με την Dakota Johnson.
Στα τέσσερα μπροστινά καθίσματα ήρθαν τρεις 18 άρες που ανησυχούσαν γιατί η τέταρτη της παρέας είχε αργήσει και πιθανόν να έχανε τις πρώτες ατάκες ή ίσως και τα πρώτα χαστούκια που θα έδινε ο Κριστιαν!
Η ταινία ξεκίνησε και ο διπλανός «Γκρευ» έγραψε κάτι στην οθόνη ενός παλιού Iphone με σπασμένη οθόνη καταστρέφοντας μου προσωρινά την εικόνα του ήρωα της ταινίας που πίστευε ότι έμοιαζε.
Η ταινία όπως περίμενα ήταν βαρετή, χωρίς ρυθμό, χωρίς σεναριακό ενδιαφέρον με ατμοσφαιρική μόνο σε κάποια σημεία φωτογραφία…. αλλά η προσήλωση του κοινού ήταν εντυπωσιακή. Στην ατάκα του Γκρέυ “Δεν κάνω ερώτα ,Γα…. σκληρα!!!!» κάτι κορασίδες αναφωνήσαν με ενθουσιασμό από την πίσω πτέρυγα ενώ η 50αρα από αριστερά μου κούνησε με ενθουσιασμό το χέρι της στην 45 φίλη της…..ε όχι ρε παιδιά σκέφτηκα χίλιες φορές ανώτερη η ατάκα του Άκη Πετριζικη «Όταν μαγειρεύω νιώθω ελεύθερος» παρεμπιπτόντως δεν πίστευα ποτέ ότι θα το έλεγα αυτό αλλά τελοσπαντον... για να μην τα πολυλογώ ακλούθησαν μια σειρά από αναφωνήματα σε αντίστοιχες άθλιες ατάκες κλπ. Ο διπλανός μου «Γκρευ» σε κάθε γελοία έκφραση πάθους του Κινηματογραφικου Γκρευ όπως σε μια σκηνή συνουσίας σε ένα υποφωτισμένο Πιάνο φώναζε «Καλή Φάση» «Καλή Φάση» μετά την τρίτη φορά που είπε «Καλή Φάση» κοίταξα να δω που άλλου θα μπορούσα να κάτσω για το υπόλοιπο της ταινίας αλλά δυστυχώς η αίθουσα ήταν γεμάτη. Ακλούθησαν μια σειρά από αδιάφορες σκηνές και ένας μαραθώνιος διαπραγματεύσεων της πρωταγωνίστριας να υπογράψει ένα σύμφωνο υποταγής με το μεγαλου κλου της ταινίας να καταλήγει στο να μετραει η πρωταγωνίστρια δυνατά τα χτυπήματα από το δερμάτινο μαστίγιο του Κρίστιαν.
Με το που έπεσαν οι τίτλοι τέλους ο διπλανός «Γκρευ» φώναξε δυνατά «Καλή Φάση» επιβεβαιώνοντας έτσι με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την αξιολόγηση μου για το ποσό κακή είναι η ταινία.
Από τα πίσω καθίσματα άκουγα στα πηγαδάκια ….’’Έμενα μου άρεσε’’, ‘’Τελικά δεν ήταν κακή’’ ‘’Πολύ καλό’’
Κατά ένα περίεργο λόγο σε αυτή την μάταια ζωή όσο πιο ουσιαστικά κακό είναι κάτι..(ένα βιβλίο, μια ταινία, ένας manager κλπ ) καταφέρνει να εξαπλώνεται με απίστευτους ρυθμούς ταχύτητας ακριβώς όπως μια ίωση που σε ταλαιπωρεί μέρες και παίρνει την μορφή πανδημίας!