Από τον Σπύρο Τσιώτση
La Casa de Papel, Money Heist, Ητέλειαληστεία. Όλοι αυτοί οι τίτλοι και οι μεταφράσεις, αφορούν το σίριαλ - φαινόμενο των τελευταίων μηνών. Ένα ισπανικό αστυνομικό, κοινωνικό, ερωτικό, πολιτικό θρίλερ; Περιπέτεια; Δύσκολα μπορείς να το κατατάξεις ακριβώς και εκεί ακριβώς ίσως να εντοπίζεται και η επιτυχία του, θα έλεγαν κάποιοι. Εγώ θα διαφωνήσω.
Στο αξιόπιστο σάιτ αξιολόγησης imdb έχει 8,7 βαθμολογία, η οποία ίσως είναι λίγο πιο πάνω από όσο αξίζει. Η σειρά είναι πράγματι πολύ καλή αλλά όχι πάρα πολύ καλή ή τέλεια όπως ακούω. Δηλαδή ένα στρογγυλό 8 θα ήταν δίκαιο. Τι γίνεται όμως; Ακούς ισπανική παραγωγή και ασυναίσθητα το μυαλό σου πάει στις μεξικάνικες δραματικές σαπουνόπερες, τίγκα στην υπερβολή, τα κλισέ και τις υστερικές ερμηνείες. Βλέπεις μετά το LA CASA DE PAPEL. E, ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ!!! Είναι δηλαδή σαν να πας με γύρω στα 10.000 να αγοράσεις ένα SEAT IBIZA στη πιο φτηνή έκδοση και να σου λέει ο υπάλληλος κερδίσατε ένα AUDI S3. Ε δεν τρελαίνεσαι από τη χαρά σου και λες ότι είναι τέλειο το αμάξι; Ότι είναι καταπληκτικό και το καλύτερο; Μιλάς συνέχεια και παντού γι αυτό, όπως γίνεται με αυτή τη σειρά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πραγματικά, παντού βλέπω εγκωμιαστικά σχόλια και αυτό ίσως να έκανε και μια ζημιά στην οπτική με την οποία είδα τη σειρά. Ίσως με έκανε να την αξιολογήσω αυστηρά. Αλλά ας περάσουμε στην ουσία του θέματος.
Προσωπικά, βαριέμαι αφόρητα τις ταινίες με ειδικές καταστάσεις, δηλαδή αυτές όπου η δράση εκτυλίσσεται σε έναν περιορισμένο χώρο και πολλές φορές χρόνο. Θέλεις, ένα κτήριο που φλέγεται, ένα πλοίο που βουλιάζει, ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΓΕΜΑΤΗ ΟΜΗΡΟΥΣ, ε θα κοιμηθώ ρε φίλε. Εδώ ακριβώς είναι η πρώτη μαγκιά της σειράς. Ενώ έχει όλα τα φόντα να είναι λίγο στατική η εξέλιξη, κάθε άλλο παρά αυτό είναι. Βέβαια βοηθάνε και τα πολλά φλασμπακ για να αιτιολογήσει τρέχοντα γεγονότα κατά τη διάρκεια της ληστείας καθώς και οι πολλοί χαρακτήρες, αλλά αυτά όπως θα αναφερθώ παρακάτω αποτελούν κάποιες φορές τρωτά σημεία στη σεναριακή δομή και την εν γένει αφήγηση.
Πέρα ότι από άποψη ποιότητας η παραγωγή είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, οι δημιουργοί έκαναν και πολλά κολπάκια ώστε να ταυτιστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι τηλεθεατές. Σε δύσκολες οικονομικές εποχές, όπου οι τράπεζες πιέζουν τον απλό πολίτη, μια ομάδα απλών πολιτών, αποφασίζει όχι να ληστέψει μια τράπεζα, αλλά απλά να τυπώσει χρήματα. Δεν κλέβει δηλαδή τα χρήματα κάποιων, απλά χρησιμοποιεί τις δομές του συστήματος εναντίον του. Οι εγκληματίες-επαναστάτες είναι απλοί άνθρωποι, όπου πολλοί τηλεθεατές θα ταυτιστούν μαζί τους. Δεν είναι κάποιοι εκπαιδευμένοι, εγκληματίες καριέρας, σκληροί και απρόσωποι, ενώ και ο εγκέφαλος έχει σαν πρώτο κανόνα να μην πεθάνει κάποιος αθώος.
Όλα αυτά οδηγούν, στην ανάπτυξη ενός πολύ ιδιαίτερου κλίματος, ανάμεσα σε ομήρους και απαγωγείς, ενώ πολλές φορές διαμορφώνονται ενδιαφέρουσες σχέσεις, αξιοπερίεργες ίσως δεδομένων των συνθηκών. Δεν υπάρχει υπερβολική βία στην πλοκή, γεγονός το οποίο δεν απωθεί τηλεθεατές που δεν γουστάρουν να δουν κάτι σκοτεινό. Φανταστείτε πχ ο Βερολίνο (αρχηγός των ληστών) στην πρώτη στραβή για προειδοποίηση να έστελνε στις αρχές το κεφάλι ενός ομήρου. Ρεαλιστικά, θα μπορούσε να το κάνει γιατί έχει 70 άτομα υπό την απειλή όπλου.
Αντί για σκοτάδι όμως, ο σεναριογράφος μας προσφέρει έρωτα (πολλές φορές υπερβολικό) και την εξυπνάδα του εγκεφάλου της ληστείας. Πραγματικά, τα κόλπα και η τακτική του Καθηγητή είναι από τα πιο δυνατά σημεία της σειράς. Όταν αναλαμβάνει δράση, τα πράγματα γίνονται από ενδιαφέροντα ως συναρπαστικά. Ακόμα και το παρατσούκλι του πιστεύω το διάλεξε για να παίξει με την Αστυνομία. Να νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με κάποιο αυτάρεσκο αλαζόνα τύπο. Αυτό που δεν περίμενε αυτός ήταν η επιθεωρήτρια Ρακέλ. Η οποία δεν είναι αστυνόμος Μπέκας. Είναι διαπραγματευτής, με πτυχία ψυχολογίας, εγκληματολογίας, έμπειρη αστυνομικός μεν, που σκέφτεται αντισυμβατικά δε και βάζει δύσκολα στον Καθηγητή.
Ίσως γι' αυτό το λόγο και ο ίδιος αναπτύσσει μια σχέση μαζί της, κατάσταση η οποία είναι λίγο τραβηγμένη. Δεν ξεκαθαρίζει το σενάριο, αν από την αρχή ο Καθηγητής είχε σχέδιο να παίξει έτσι με τον επικεφαλής της Αστυνομίας. Αυτή η υπερβολική ύπαρξη ρομαντικών δεσμών σε μια ληστεία που θα αποφέρει δις (πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος εκεί όχι στα γκομενάκια συνεργάτες ή ομήρους διάολε!) αλλά και οι σεναριακές ασάφειες και τρύπες σε κάποια σημεία αποτελούν τα αδύνατα σημεία της σειράς. Θα είχε ας πούμε πολύ πιο ενδιαφέρον αν ένα ολόκληρο επεισόδιο μας έδειχνε περισσότερα για το πως συγκροτήθηκε η ομάδα. Πώς τους βρήκε όλους αυτούς ο Καθηγητής; Ποιος είναι; Λίγες παραπάνω πληροφορίες για το άτομό του, νωρίτερα μέσα στην πλοκή, θα έδιναν και περισσότερο βάθος στον κεντρικό χαρακτήρα.
Η Ρακέλ για παράδειγμα είναι πιο ανεπτυγμένη ως χαρακτήρας. Τέλος, συμβαδίζοντας με το ρεύμα της εποχής στις διάφορες σειρές, όπου η πλειοψηφία των σχεδίων ανατρέπονται (όπως πολύ συχνά συμβαίνει στην πραγματική ζωή) το σενάριο έχει υπερβολικό αριθμό ανατροπών. Προσωπικά με εκνευρίζει αυτό γιατί όταν σχεδιάζεις μια ληστεία χρόνια (και τα διάφορα έξυπνα τρικάκια σου) και εκπαιδεύεις για μήνες , έχοντας εσώκλειστους τους ληστές ΠΟΣΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΤΡΑΒΑ;;; Όχι πολλά, όπως στη σειρά. Άρα βρες κάποιο άλλο τέχνασμα για να προσθέσεις στην πλοκή αλλά και τη διάρκεια της σειράς. Παραδείγματος χάρη, πας για κατόπτευση χώρου με αυτοκίνητο, αντί με μέσα μαζικής μεταφοράς και το βάζεις και σε πάρκινγκ κοντά στην τράπεζα; Ήμαρτον! Ενώ πχ ότι ο άλλος δεν το κατέστρεψε για να πάρει τα φράγκα στο χέρι μου κάνει πιο αληθοφανές.
Λαμβάνοντας, όλα αυτά υπόψη, καταλήγω στην τελική μου βαθμολογία. Συγγνώμη, από εμένα η σειρά δεν μπορεί να πάρει παραπάνω από ένα 8. Που είναι πολύ καλό ρε παιδιά γιατί είμαι και στριμμένος.
Για να βρείτε τον Σπύρο Τσιώτση στο facebook, πατήστε εδώ.
